اى تميمى ! داستان آنان چنين بود كه : درخت صنوبرى را به نام « شاه درخت » مىپرستيدند ، اين درخت را يافث بن نوح بر كنار چشمه اى به نام « دوشاب » غرس كرده بود و اين چشمه بعد از طوفان ، براى نوح عليه السّلام حفر شده بود ، و علَّت نامگذارى آنان به اصحاب الرّسّ اين بود كه خانه‌هاى خود را در زمين حفر مىكردند ، ( رسّ يعنى حفر كردن يا پنهان كردن ) و زمانشان بعد از سليمان بن داود عليهما السّلام بود . دوازده قريه در كنار نهرى از مشرق زمين به نام رسّ داشتند ، آن رود نيز به نام آنان رسّ ناميده شده بود . در آن روزگار نهرى پرآبتر و شيرينتر از آن روى زمين نبود و قريه هايى بيشتر و آبادتر از آنها وجود نداشت ، نام آنها به ترتيب عبارت بود از : آبان ، آذر ، دى ، بهمن ، اسفندار ، فروردين ، اردىبهشت ، خرداد ، مرداد ، تير ، مهر ، شهريور ، و بزرگترين شهر آنان ، اسفندار بود كه پادشاه در آن مىزيست ، نام او تركوذ [1] بن غابور بن يارش

[1] . در تفسير ابو الفتوح ، تركون بن عامور بن ناوش بن شاون بن نمرود بن كنعان آمده است ( ج 8 ص 273 ) .

420