بدان كه خداوند قديم است ( يعنى از ازل بوده است ) و ازلى بودن صفتى است كه به آدم عاقل مىفهماند كه چيزى قبل از او نبوده است و در بقاءش نيز چيزى با او و همراه او نخواهد بود ، با اقرار عامّه و معجزهء صفت [1] براى ما روشن مىشود كه چيزى قبل از خدا نبوده و در بقاءش نيز چيزى به همراهش نخواهد بود ، و گفتار كسانى كه گمان مىكنند قبل از او و يا همراه او چيزى بوده است ، باطل مىگردد . زيرا اگر چيزى به همراه او مىبود ، نمىبايست خداوند خالق او باشد زيرا آن چيز ، هميشه از ازل با خدا بوده است پس خدا چگونه مىتواند خالق چيزى باشد كه هميشه به همراهش بوده است و اگر آن شىء قبل از خدا بوده باشد ، آن شىء سرآغاز خواهد بود نه اين ( خدا ) : و شايسته آن خواهد بود كه آن اوّل ، خالق اين دوم ، باشد .
سپس خداوند خود را با نامهايى وصف نموده است و آن زمان كه خلق را آفريد از آنها خواست و آنها را بر اين عبادت واداشت كه خدا را با اين نامها

[1] . مراد آنست كه صفت « قدم » عقل را از درك عاجز كرده است .

294