كه ايمان آورند ؟ » و امّا اين قسمت از آيه كه مىفرمايد : « * ( وَما كانَ لِنَفْسٍ أَنْ تُؤْمِنَ إِلَّا بِإِذْنِ الله ) * » ( كسى نمىتواند ايمان آورد مگر با اذن و اجازه و خواست خدا ) به اين معنى نيست كه انسانها از ايمان آوردن محروم هستند بلكه به اين معنى است كه بدون خواست خدا نمىتوانند ايمان آورند ، و اذن و خواست خدا ، عبارتست از : امر و فرمان او به ايمان آوردن مردم در دنيا كه دار تكليف و تعبّد است و مجبور نمودن مردم به ايمان در موقعى است كه تكليف از آنها برداشته شود ( يعنى بعد از مرگ و هنگام ديدن عذاب الهى ) .
در اينجا مأمون مجدّدا گفت : خاطرم را آسوده كردى يا ابا الحسن ! خداوند خاطرت را آسوده نمايد ! حال در بارهء اين آيه برايم بگو : « * ( الَّذِينَ كانَتْ أَعْيُنُهُمْ فِي غِطاءٍ عَنْ ذِكْرِي وَكانُوا لا يَسْتَطِيعُونَ سَمْعاً ) * » ( كسانى كه چشمهايشان از ( ديدن ) ياد من در پرده و پوشش بود ( و از ياد من غافل بودند ) و توانايى شنيدن هم نداشتند - كهف : 101 ) .
حضرت فرمودند : پردهء ( مقابل چشم ) از ياد و توجّه قلبى ممانعت نمىكند و ياد و توجّه با چشم ديده نمىشود ، و ليكن خداوند ، كسانى كه ولايت علىّ بن أبى طالب عليه السّلام را قبول ندارند به افراد نابينا تشبيه نموده است

275