است كه ده روز است اگر چه روايت مختلفه وارد شده است و هفده روز و هجده روز و سى روز و چهل روز و پنجاه روز نيز وارد شده است و اكثر اينها محمول بر تقيه و غير آنست و حديث اسماء بنت عميس در نفاس محمد بن ابى بكر و سؤال او از رسول خدا در حجة الوداع و جواب آن حضرت بهجده روز مشهور و معروف است و اين حديث را از هر يك از صادقين عليهما السلام سؤال كردند فرمودند كه اسماء بعد از گذشتن هجده روز از زمان نفاس خود اين سؤال را از رسول خدا ( ص ) نمود و اگر قبل از هجده روز سؤال كرده بود رسول خدا او را امر بغسل ميفرمود و بالجمله - اشهر روايات آنست كه اكثر زمان نفاس ده روز است چنانچه آن فتواى جل علماء بلكه كل ايشان است و نادرى مخالفت كرده‌اند و اين حديث نيز تصريح بحكم هجده روز نيست و بر فرض صراحت محمول بر تقيه است و بايد ايمان آورده شود بعذاب قبر و منكر و نكير و مبعوث شدن بعد از موت و ميزان و صراط و واجب است بيزار بودن از كسانى كه بآل محمد ظلم كردند و همت گماشتند بر بيرون كردن ايشان و سنت كردند ستم كردن بايشان و تغيير دادند سنت پيغمبر ايشان را .
واجب است بيزار بودن از ناكثين و قاسطين و مارقين كه ناكثين كسانى بودند كه پردهء رسول خدا را پاره كردند و بيعت امام خود را شكستند و زنى را در پيش انداختند و با امير المؤمنين محاربه كردند و شيعيان پرهيزكار را در معرض قتل درآوردند . « مترجم گويد » كه مقصود از ناكثين اصحاب جملند كه متابعت عايشه كردند و با امير المؤمنين محاربه كردند و جمعى كثير از شيعيان را كشتند و عهد آن حضرت را شكستند و آن ملعونه را سوار شتر كردند و او را ببصره بردند و مقصود از قاسطين معاويه و اتباع او هستند كه با امير المؤمنين جور كردند و از طريقهء حقه عدول كردند و در واقعهء صفين با آن جناب محاربه كردند و مقصود از مارقين جمعى باشند كه از دين خدا خارج شدند و كشتن خليفهء امير المؤمنين را حلال دانستند كه از ايشان بود عبد اللَّه بن وهب و حرقوص بن زهير البجليّ معروف بذى الثديه و اين قضيه در واقعهء نهروان رخ داد و اين تفسير از پيغمبر ( ص ) مروى است .
حضرت رضا ( ع ) بعد از ذكر اين سه طائفه اشاره به بيزارى از عثمان مينمايد و ميفرمايد واجب است بيزار بودن از كسى كه دور كرد اخيار را و پراكنده نمود ايشان را يعنى مانند ابى ذر غفارى را و جمع كرد راندگان و لعنشدگان را و اموال و غنائم را كه بايد در ميان فقرا قسمت شود و قرار داد دست گردان در ميان توانگران يعنى بفقرا و ضعفا چيزى نداد يا اندكى داد و جميع را باغنياء و كسانى كه مستحق نبودند ميداد و بيخردان را از عمال قرار داد و مانند معاويه و عمرو بن عاص كه پيغمبر آنها را لعن كرد يعنى در مكه

366