بارى وقتى مردم طبق اين دستور عمل كرده و قبل از انجام هر عملى به عبادت حقّ تعالى بپردازند و به شرحى كه ذكر شد نماز خوانده و سپس به دنبال حوائج دنيوى و خواسته هاى خود بروند هرگز خدا را فراموش نكرده و از ذكرش غافل نشده و دلهايشان قسى نشده و رغبت و ميلشان به او كم نمىشود .
اگر سائل بگويد : اگر براى نماز عصر همچون نمازهاى ديگر وقت مشهور و معروفى نيست پس چرا حقّ تعالى آن را بين ظهر و مغرب واجب كرده و بين عشاء و صبح يا بين صبح و ظهر قرار نداده ؟
در جواب گفته مىشود : براى مردم خواندن نماز عصر در اين وقت سهلتر و ميسورتر و سزاوارتر است تا انجامش در اوقات ديگر و اساسا تكليف به خواندن نماز عصر در وقت مزبور به طورى است كه ضعيف و قوى ، پير و جوان ، زن و مرد جملگى توانايى اتيان آن را دارند به خلاف ساير اوقات كه چنين نمىباشند و توضيح آن اين است كه : عموم مردم در ابتداء روز مشغول به تجارت و معامله و دنبال نيازمنديهاى خود و رونق دادن بازار و امثال اين امور هستند لذا حقّ تبارك و تعالى نخواست آنها را از طلب معاش و مصالح دنيوى باز دارد و نيز همه خلائق قدرت قيام در شب را نداشته و در آن وقت از خواب بيدار نمىشوند و اگر نماز عصر در چنين وقتى برايشان واجب مىشد قادر بر انجامش نبودند از اين رو تكليف به اين نماز را حقّ تبارك و تعالى در حقشان خفيف و آسان نمود و در اشدّ اوقات واجب نكرد بلكه آن را در اخف ازمان قرار داد چنانچه حقّ عزّ و جلّ در قرآن شريف فرموده :
* ( يُرِيدُ الله بِكُمُ الْيُسْرَ وَلا يُرِيدُ بِكُمُ الْعُسْرَ ) * ( خدا حكم را براى شما آسان خواسته و مشكل قصد ننموده است ) .
اگر سائل بگويد : چرا براى تكبير دو دست را بلند مىكنند ؟
در جواب گفته مىشود : براى اين كه بلند نمودن دو دست نوعى تضرّع و زارى نمودن است لذا حقّ تعالى دوست دارد كه بندگان در وقتى كه يادش مىكنند با حالت تضرّع و زارى باشند .
و ديگر آن كه در وقت بلند كردن دو دست نيّت در خاطر حاضر گشته و قلب به آنچه مىگويد و قصد نموده اقبال پيدا مىنمايد و توضيح بيشتر آن كه : مقدار واجب از ذكر و ياد حقّ عزّ و جلّ بودن همان استفتاح و وارد شدن در نماز است و هر سنّت و مستحبّى كه مقرون با آن قرار داده مىشود بايد در جهت اداء واجب صورت گرفته و كمك به انجام آن باشد و چون در استفتاح و ورود به نماز كه فرض و واجب است

837