صاحب امر عليه السّلام غيبتى دارد كه چاره اى از آن نيست ، هر گمراه و باطلى در آن ترديد و شك مىكند .
محضرش عرض كردم : فدايت شوم چرا ؟
فرمودند : به خاطر امرى كه در بيانش مأذون نيستم .
عرض كردم : حكمت در غيبت آن حضرت چيست ؟
فرمودند : حكمت در غيبت آن جناب همان حكمت در غيبت حجّتهاى گذشته حقّ تعالى مىباشد كه بعد از ظهورش آشكار خواهد شد چنانچه حكمت افعالى را كه خضر عليه السّلام مرتكب شد كه عبارت بودند از شكستن و شكافتن كشتى و كشتن جوان و بپا داشتن ديوار براى موسى عليه السّلام بعد از جداشدنش از خضر ظاهر گشت اى پسر فضل ، اين امر ، امرى است از امور خدا و سرّى است از اسرار الهى و غيبى است از غيبهاى ربوبى و وقتى خداى عزّ و جلّ را حكيم دانستيم بايد تمام افعالش را تصديق نموده و معتقد باشيم كلا از روى حكمت صورت مىگيرند اگر چه وجه آنها را ما ندانيم .
حديث ( 9 ) عبد الواحد بن محمّد بن عبدوس نيشابورى عطَّار رحمة الله عليه از على بن محمّد بن قتيبه ، از حمدان بن سليمان از محمّد بن حسين از ابن محبوب [1] ، از على بن رئاب [2] ، از زراره نقل كرده كه وى گفت : از حضرت ابا جعفر عليه السّلام شنيدم كه مىفرمودند : حضرت قائم قبل از ظهورشان غيبت دارد .
عرض كردم : براى چه ؟
فرمودند : خوف دارد و اشاره به شكم خود فرمودند .
زراره مىگويد : يعنى خوف از كشته شدن دارد .
مرحوم مصنّف مىفرمايد : اخبارى كه در اين باب وارد شده است را در كتاب كمال الدّين و تمام النّعمة في اثبات الغيبة و كشف الحيرة نقل كرده‌ام .
باب صد و هشتادم سرّ دفاع حقّ عزّ و جلّ از اهل گناه

[1] - مقصود حسن بن محبوب است ، وى ثقه و جليل القدر مىباشد .
[2] - على بن رئاب كوفى : به فرموده مرحوم شيخ در فهرست و علامه قدّس سره در خلاصه وى ثقه و جليل القدر مىباشد .

787