باب صد و هفتاد و هفتم سرّ اين كه حقّ تعالى انبياء و ائمه عليهم السّلام را در تمام احوال غالب قرار نداده حديث ( 1 ) محمّد بن ابراهيم بن اسحاق طالقانى رضى الله عنه مىگويد : با جماعتى كه در بين آنها على بن عيسى قصرى بود در خدمت شيخ ابو القاسم حسين بن روح قدّس الله روحه بوديم ، مردى از جا برخاست و به ايشان عرض كرد : سؤالى دارم .
حسين بن روح به او فرمود : از آنچه مىخواهى سؤال كن .
آن مرد عرض كرد : بفرماييد : آيا حسين بن على عليهما السّلام ولىّ خدا هست يا نه ؟
حسين بن روح فرمود : بلى ، ولىّ الله مىباشد آن مرد عرض كرد : بفرماييد : آيا قاتل آن حضرت دشمن خدا بوده يا نه ؟
حسين بن روح فرمود : بلى دشمن خدا بوده .
آن مرد عرض كرد : آيا ممكن است خدا دشمن خود را بر دوست و ولىّ خويش مسلَّط كند ؟
حسين بن روح به او فرمود : آنچه كه مىگويم توجّه نما ، بدان كه حقّ تعالى بدون واسطه مردم را مورد خطاب قرار نداده و كلام مشافهى با ايشان ايراد نمىكند بلكه رسولى از جنس خودشان و بشرى از صنف آنها كه مثل خودشان هست را به سوى آنها مىفرستد و به وسيله او خواسته خود را به آنها ابلاغ مىكند .
قابل توجّه است اگر رسول از غير صنف آنها بوده و به صورت آنها نباشد مردم از او دورى گزيده و پيغامش را نمىپذيرند .
بارى وقتى رسول نزد مردم آمد و از جنس و صنف آنها بود ، همچون آنها طعام خورده و در بازارها حركت نمايد مردم به او مىگويند : تو مانند ما هستى پس از تو نمىپذيريم مگر آن كه معجزه اى ارائه دهى آن وقت علم پيدا مىكنيم كه تو رسول خدا بوده و مخصوص به چيزى هستى كه در قدرت ما نيست ، لذا حقّ تعالى براى رسولان معجزه اى قرار داده كه خلق از آوردن مثل آنها ناتوان مىباشند لذا معجزه برخى از رسولان را طوفان قرار داد ، اين رسول ابتداء مردم را انذار نمود پس از آن كه كلامش را نشنيده و اطاعتش را نكردند حقّ تعالى تمام طاغيان و متمرّدين را غرق

775