آورده‌ايد ) . و غنيمت را شش سهم نموده و فرموده است : * ( ما أَفاءَ الله عَلى رَسُولِه مِنْ أَهْلِ الْقُرى ) * الخ ( آنچه كه خدا از اموال كافران ديار به رسول خدا غنيمت داد آن متعلَّق به خدا و رسول و ائمه و خويشاوندان رسول و يتيمان و فقيران و در راه سفرماندگان است ، اين حكم براى آن است كه غنائم دست به دست ميان توانگران شما نگردد ) .
سپس آن مرد گفت : تو حقّ مرا به من ندادى و حال آن كه من ابن السبيل بوده و در سفر مانده‌ام ، مسكين هستم مالى ندارم و از حاملين قرآن نيز مىباشم .
مأمون گفت : آيا حدّى از حدود خدا را تعطيل كرده و حكمى از احكام او را در باره سارق ناديده بگيرم به خاطر اين سخنان بيهوده ؟
آن مرد صوفى گفت : اوّل خودت را تطهير كن سپس به تطهير ديگرى بپردازد و حدّ خدا را بر او جارى نما .
مأمون توجّه به حضرت ابى الحسن الرضا عليه السّلام نمود و عرض كرد : چه مىفرماييد ؟
حضرت فرمودند او مىگويد : تو سرقت كردى كه مال سرقت شد .
مأمون سخت غضبناك شد و سپس به آن مرد صوفى گفت : به خدا سوگند سرت را قطع خواهم كرد .
مرد صوفى گفت : آيا سر مرا از بدن جدا مىكنى و حال آن كه بنده من هستى ؟
مأمون گفت : واى بر تو كجا من بنده تو شدم ؟
مرد صوفى گفت : مادرت از مال مسلمين خريده شده پس تو بنده تمام مسلمين از شرق تا غرب هستى تا زمانى كه تو را آزاد كنند و من تو را آزاد نمىكنم و ديگر آن كه بعد از اين مطلب تو خمس را بلعيدى و حقّ آل رسول و من و امثال من را نداده اى از اين گذشته هيچ گاه خبيث نمىتواند خبيثى مثل خود را طاهر كند ، فقط طاهر است كه مىتواند خبيث را تطهير نمايد و كسى كه در عهده اش حدّ است نمىتواند بر غير اقامه حدود كند مگر آن كه ابتداء به خود نمايد مگر نشنيده اى كه حقّ تعالى مىفرمايد : * ( أَ تَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ أَنْفُسَكُمْ ) * الخ ( آيا مردم را به نيكى امر مىكنيد و خود را فراموش مىنماييد در حالى كه قرآن را مىخوانيد ، آيا تفكَّر نمىكنيد ) .
مأمون توجّه به حضرت ابى الحسن الرضا عليه السّلام نمود و عرض كرد : در باره اين مرد

771