نمود .
حديث ( 11 ) ابراهيم بن هارون هاشمى از محمّد بن احمد بن ابى الثّلج ، از عيسى بن مهران از منذر شراك ، از اسماعيل بن عليه ، از اسلم بن ميسره عجلى ، از انس بن مالك ، از معاذ بن جبل [1] نقل كرده كه وى گفت : رسول خدا صلَّى الله عليه و آله فرمودند : خداوند عزّ و جلّ هفت هزار سال قبل از آفرينش دنيا من و على و فاطمه و حسن و حسين را آفريد .
معاذ مىگويد : عرضه داشتم : اى رسول خدا پيش از آفرينش دنيا شما كجا بوديد ؟
حضرت فرمودند : جلو عرش بوديم و خداى تعالى را تسبيح نموده و مىستوديم و تقديس و تمجيدش مىكرديم .
عرض كردم به چه هيئت و شكلى بوديد ؟
حضرت فرمودند : شبحهايى از نور بوديم تا اين كه حقّ تعالى اراده كرد صورت ما را بيافريند لذا ما را عمودى از نور نمود و انداخت در صلب جناب آدم و پس از آن ما را به اصلاب پدران و ارحام مادرانمان درآورد و ابدا نجاست شرك و قذارت كفر به ما اصابت نكرد ، دسته اى به واسطه ما سعادتمند و گروهى ديگر به واسطه ما شقى شدند ، بارى وقتى ما را به صلب عبد المطلب وارد كرد آن نور را بيرون آورده و دو نصفش كرد نيمى از آن را در صلب عبد الله ، نيم ديگرش را در صلب ابو طالب قرار داد پس نصفى كه تعلق به من داشت را به آمنه و نصف متعلَّق به على را به فاطمه دختر اسد منتقل نمود ، پس آمنه مرا و فاطمه على را زاييد بعد خداوند عزّ و جلّ عمود نور را به من برگرداند پس فاطمه از من خارج گرديد سپس عمود را به على عليه السّلام اعاده داد پس حسن و حسين از آن حضرت بيرون آمدند پس آنچه از نور على بود در فرزندان حسن و آنچه از نور من بود در اولاد حسين استقرار گرديد و همين نور كه در اولاد حسين بود در ائمّه عليهم السلام انتقال يافت و تا قيامت باقى است .

[1] - معاذ بن جبل بن عمر بن اوس ، وى از اصحاب رسول صلَّى اللَّه عليه و آله است ، مرحوم ممقانى در تنقيح فرموده : على عليه السّلام او را براى كمك خود دعوت كرد و فاطمه سلام اللَّه عليها نيز جهت دفع حقّ خويش از او يارى خواست ولى وى عذر آورد و كندى نمود ولى نسبت به بيعت با ابو بكر سرعت كرد . از كتاب سليم بن قيس نقل شده كه وى از اصحاب صحيفه است و آنها كسانى بودند كه نامه اى نوشته و در آن شرط كردند امامت را از على عليه السّلام سلب كنند .

677