گفت : خداوند عزّ و جلّ در صحف موسى بن عمران عليه السّلام فرموده :
اى بندگان من ، شما را نيافريدم تا بدين وسيله از تنهايى و كمى درآمده و صاحب ياور و جماعت زيادى شوم و نه با شما انس گرفته تا به واسطه آن وحشت نكنم و نه به كمك شما عجز خود را ترميم نمايم و نيز آفرينش شما نه به خاطر جلب منفعت يا دفع ضرر از خودم باشد و همين قدر بدانيد كه اگر تمام مخلوقات من در آسمان و زمين پشت به هم داده و اطاعت و عبادت مرا نموده و شب و روز بدون كوچكترين سستى من را پرستش كنند به سلطنت و قدرتم چيزى افزوده نمىشود چه آن كه ساحت ربوبى من والاتر از آن بوده و از اين نواقص مبرّا است .
حديث ( 10 ) محمّد بن احمد شيبانى رضى الله عنه مىگويد : محمّد بن ابى عبد الله كوفى از موسى بن عمران نخعى از عمويش حسين بن يزيد نوفلى از على بن سالم از پدرش ، از ابى بصير نقل كرده كه وى گفت :
راجع به فرموده حقّ تعالى * ( « وَما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَالإِنْسَ إِلَّا لِيَعْبُدُونِ ) * » [1] از امام صادق عليه السّلام پرسيدم :
حضرت فرمودند : مقصود اينست كه : حقّ تعالى جنّ و انس را آفريد تا ايشان را به عبادت امر فرمايد .
سپس ابو بصير مىگويد : و نيز از آن جناب راجع به معناى كلام حقّ عزّ و جلّ « * ( وَلا يَزالُونَ مُخْتَلِفِينَ إِلَّا مَنْ رَحِمَ رَبُّكَ ) * » [2] سؤال كرده و عرضه داشتم : براى چه خداوند ايشان را آفريد ؟
حضرت فرمودند :
خداوند آنها را آفريد تا عملى را كه با انجامش مستوجب رحمتش مىشوند بجا آورده و بدين ترتيب مشمول رحمت واسعه اش قرار گيرند .
حديث ( 11 ) محمّد بن حسن بن احمد بن وليد رضى الله عنه مىگويد : محمّد بن حسن صفّار ، از احمد بن ابى عبد الله برقى ، از عبد الله بن احمد نهيكى از على بن حسن طاطرى از درست بن ابى منصور از جميل بن درّاج نقل كرده كه وى گفت : به امام صادق عليه السّلام

[1] - سورهء ذاريات آيه ( 56 )
[2] - سورهء هود آيه ( 119 و 118 )

67