برخى از ايشان را سعيد و بعضى را شقى ، دسته اى را بينا و گروهى را نابينا ، جمعى را كوتاه و نفراتى را بلند ، تعدادى را زيبا و جميل و عددى را زشت و ذميم ، جمله اى را عالم و فرقه اى را جاهل ، تنى چند را غنى و قومى را فقير ، جماعتى را مطيع و طايفه اى را عاصى و مجموعى را سالم و صحيح و معدودى را بيمار و سقيم ، صفّى را مبتلا به زمينگيرى و رديفى را مبرّا از آفات قرار داديم و سرّ اين اختلاف بين مخلوقات آن است كه :
شخص سالم و صحيح به كسى كه مبتلا به آفت است مىنگرد آنگاه در مقابل عافيت و سلامتيش مرا حمد و شكر مىكند و در مقابل آن كس كه به آفت مبتلا است به شخص صحيح نظر نموده مرا خوانده و درخواست مىكند كه وى را عافيت دهم و پيوسته بر اين بلايى كه به او داده‌ام صبر كرده در نتيجه به او ثواب جزيل و عطاء كثير مىدهم ، غنى به فقير نگريسته مرا سپاس و شكر مىنمايد و فقير به غنى نظر نموده مرا خوانده و درخواست مىكند كه وى را از فقر برهانم ، مؤمن به كافر مىنگرد در قبال هدايتى كه او را كرده‌ام حمد مرا بجا مىآورد ، بارى مخلوقات را بدين گونه و با اين اختلاف آفريدم تا در خوشحالى و بد حالى ، سلامتى و بيمارى ، دارايى و ندارى ايشان را بيازمايم .
توجّه داشته باشد كه من معبود و سلطانى قادر بوده و تمام مقدّرات را بر اساس تدبير قرار داده‌ام و مىتوانم آنچه را كه بخواهم تغيير دهم مثلا مؤخّرات را مقدّم نموده و مقدّمات را مؤخّر نمايم ، من آنچه را اراده كنم به مرحله فعل آورده و هرگز كسى حقّ سؤال از افعال من را نداشته ولى من از فعل و كردار مخلوقاتم مىپرسم .
حديث ( 5 ) پدرم رحمة الله عليه فرموده : عبد الله بن جعفر حميرى از هارون بن مسلم ، از مسعدة بن زياد نقل كرده ، وى گفت : مردى محضر امام جعفر بن محمّد الصادق عليهما السّلام عرض كرد :
اى ابا عبد الله : آيا ما براى خود بينى آفريده شده‌ايم ؟
حضرت فرمودند : خودبينى چيست ؟ براى خدا بينى تو آفريده شده اى عرض كرد : براى فناء و نابودى خلقشده‌ايم ؟
حضرت فرمودند : ساكت باش برادر زاده ، ما براى بقاء آفريده شده‌ايم نه فناء .
و چگونه فانى مىشود بهشتى كه زوال نداشته و دوزخى كه خاموش نمىشود ، پس بگو : ما از خانه اى به خانه ديگر منتقل مىشويم .

61