حديث ( 6 ) احمد بن زياد بن جعفر همدانى رضى الله عنه مىگويد : على بن ابراهيم ، از پدرش ، از ابن ابى عمير ، از برخى اصحاب ، وى از حضرت ابو عبد الله عليه السّلام پرسيد :
چرا امير المؤمنين عليه السّلام با دشمنان مقاتله نفرمود ؟
حضرت فرمودند : آنچه از علم خدا گذشت اين بود كه آن حضرت به جنبه بشرى و ظاهرى نمىتوانست با دشمنان مقاتله كند زيرا با آن جناب نبود مگر سه نفر از مؤمنين .
حديث ( 7 ) حمزة بن محمّد علوى مىگويد : احمد بن محمّد بن سعيد ، از فضل بن خباب جمحى ، از محمّد بن ابراهيم حمصى از محمّد بن احمد بن موسى طايى از پدرش ، از ابن مسعود ، وى مىگويد : مردم در مسجد كوفه با هم مباحثه و محاجّه كرده و مىگفتند :
چرا امير المؤمنين عليه السّلام با آن سه نفر مقاتله و منازعه نكرد همان طورى كه با طلحه و زبير و عايشه و معاويه مخاصمه فرمود ؟
اين خبر به سمع مبارك امير المؤمنين عليه السّلام رسيد امر فرمود منادى نداء كرده و بگويد : الصّلاة جامعه ( يعنى براى نماز در مسجد گرد هم آييد ) وقتى مردم اجتماع نمودند ، حضرت بالاى منبر رفته و حمد خدا و ثناء الهى را بجا آورده سپس فرمودند : اى مردم از شما خبر به من رسيده كه چنين و چنان گفته‌ايد ؟
مردم گفتند : يا امير المؤمنين بلى ما چنين گفته‌ايم .
حضرت فرمودند : من در آنچه بجا آورده‌ام از سنّت انبياء پيروى كرده‌ام ، خداى عزّ و جلّ در قرآن مىفرمايد : بر شما است كه از رسول خدا نيك تبعيّت كنيد .
مردم گفتند : يا امير المؤمنين ، آن انبيايى كه شما از ايشان در كردارتان تبعيّت نموده‌ايد كيانند ؟
حضرت فرمودند : اوّل ايشان جناب ابراهيم عليه السّلام است كه به قوم خود فرمود : من از شما و بتهايى كه به جاى خدا مىپرستيد دورى مىجويم .
سپس حضرت فرمودند :
اگر بگوييد جناب ابراهيم عليه السّلام بدون اين كه مكروهى از قومش به او برسد از ايشان دورى گزيد كافر شده‌ايد و اگر بگوييد به خاطر مكروهى كه از ناحيه آنها به حضرتش رسيد از آنها دورى جست مىگويم وصىّ پيغمبر سزاوارتر است به اين كه به خاطر مكروهى كه از ناحيه ديگران به وى رسيده از آنها دورى گزيند و نيز از پسر

495