حديث ( 1 ) مظفر بن جعفر بن مظفّر علوى رضى الله عنه مىگويد : جعفر بن محمّد بن مسعود از پدرش ، از على بن عبد الله ، از بكر بن صالح از ابى الخير ، از محمّد بن حسان ، از محمّد بن عيسى ، از محمّد بن اسماعيل داريم از محمّد بن سعيد اذخرى ، وى از مصاحبين موسى بن محمّد بن على الرضا بود و موسى به وى خبر داد كه يحيى بن اكثم نامه اى به او نوشت و از مسائلى چند پرسيده از جمله پرسيد :
در آيه شريفه : * ( فَإِنْ كُنْتَ فِي شَكٍّ مِمَّا أَنْزَلْنا إِلَيْكَ فَسْئَلِ الَّذِينَ يَقْرَؤُنَ الْكِتابَ مِنْ قَبْلِكَ ) * .
( اگر در آنچه بر تو نازل كرده‌ايم در شك هستى از پيشينيان خود يعنى علماء يهود و نصارى پرسش و سؤال كن ) مخاطب كيست ؟ اگر مخاطب نبىّ اكرم صلَّى الله عليه و آله باشد به مقتضاى آيه در آنچه خدا انزال فرموده ايشان شك و ترديد نموده‌اند و اگر مخاطب غير حضرت باشد پس قرآن بر غير آن جناب نازل شده است .
موسى مىگويد :
از برادرم على بن محمّد عليه السّلام راجع به اين مسأله پرسيدم ، حضرت فرمودند : امّا فرموده حقّ تعالى : * ( فَإِنْ كُنْتَ فِي شَكٍّ ) * الخ مخاطب در اين آيه شريفه رسول خدا صلَّى الله عليه و آله بوده و آن جناب در آنچه حقّ عزّ و جلّ نازل فرموده شكَّى نداشتند ولى جهّال مىگفتند : چرا خداوند از فرشتگان پيامبرى براى ما نمىفرستد چه آن كه بين ما و پيامبر ( حضرت محمّد صلَّى الله عليه و آله ) از حيث احتياج به غذا و شراب و رفتن به بازار جهت رفع حوائج فرقى نيست و او امتيازى بر ما ندارد پس او نمىتواند پيامبر بوده و اطاعتش بر ما واجب باشد ، خداوند عزّ و جلّ به نبيّش صلَّى الله عليه و آله وحى فرموده كه در حضور اين جاهلين ، از علماء يهود و نصارى بپرس آيا پيش از تو خدا پيامبرى فرستاده كه طعام نخورد و آب نياشامد و جهت رفع نيازمندىهايش به بازار نرود يا تمام انبياء همچون ساير مردم به اين كارهاى معمولى و بشرى مبادرت داشته‌اند و تو هم به ايشان اقتداء نموده و همچون آنها مىباشى پس وجهى ندارد اين نوع اشكالات را در خصوص تو ايراد نمايند .
و امّا اين كه حقّ تعالى فرمود : * ( فَإِنْ كُنْتَ ، فِي شَكٍّ ) * . . . با اين كه پيامبر اكرم صلَّى الله عليه و آله در آنچه به او نازل شده بوده شك و ترديد نداشت و قاعدة به جاى آن بايد كلمه « لكن » استعمال مىشد يعنى حقّ تعالى مىفرمود : و لكن أسأل الذين يقرؤن . . . جهتش آن

441