حديث ( 3 ) احمد بن محمّد بن يحيى العطَّار رحمة الله عليه مىگويد : سعد بن عبد الله از عبد الله بن عامر ، از رحمان بن ابى نجران ، از يحيى بن عمران حلبى ، از پدرش ، از حضرت ابى عبد الله عليه السّلام ، راوى مىگويد : از امام عليه السّلام راجع به فرموده حقّ عزّ و جلّ :
* ( وَأُوحِيَ إِلَيَّ هذَا الْقُرْآنُ لأُنْذِرَكُمْ بِه وَمَنْ بَلَغَ ) * ( و وحى شده به من اين قرآن تا شما و هر كس كه خبر اين قرآن به او رسد را بترسانم ) .
سؤال شد ؟
حضرت فرمودند : پيامبر اكرم صلَّى الله عليه و آله به هر زبانى مىتوانستند انذار كنند .
حديث ( 4 ) محمّد بن الحسن رحمة الله عليه مىگويد : سعد بن عبد الله ، از محمّد بن حسين بن ابى الخطاب ، از شريف بن سابق تفليسى ، از فضل بن ابى قرة ، از حضرت ابى عبد الله عليه السّلام نقل كرده كه آن جناب در ذيل كلام يوسف عليه السّلام كه به عزيز مصر فرمود : * ( اجْعَلْنِي عَلى خَزائِنِ الأَرْضِ إِنِّي حَفِيظٌ عَلِيمٌ ) * ( مرا به خزينه دارى مملكت و ضبط دارايى كشور منصوب دار كه من در حفظ و دارايى و مورد صرف آن دانا و بصيرم ) فرمودند : مقصود يوسف اين بود كه من حافظ آنچه زير دستم هست بوده و به هر زبانى آگاه و عالم مىباشم .
حديث ( 5 ) پدرم رحمة الله عليه فرمود : سعد بن عبد الله از معاوية بن حكيم ، از احمد بن محمّد بن ابى نصر ، از برخى اصحابش از حضرت ابى عبد الله عليه السّلام نقل كرده كه آن حضرت فرمودند :
از منّتهايى كه حقّ تعالى بر رسول گرامى اسلام گذارده اين بود كه آن جناب مىخواندند ولى نمىنوشتند ، هنگامى كه ابو سفيان به احد متوجّه شد ، عباس نامه اى محضر مبارك پيامبر اكرم صلَّى الله عليه و آله نوشت ، نامه وقتى به حضرت رسيد كه در يكى از باغهاى مدينه نزول اجلال داشتند ، حضرت نامه را خوانده و به اصحابشان خبر ندادند فقط به آنها امر فرمودند كه به مدينه داخل شوند ، هنگامى كه اصحاب به مدينه وارد شدند حضرت آنها را از مضمون نامه خبر دادند .
حديث ( 6 ) محمّد بن الحسن رضى الله عنه مىگويد : سعد بن عبد الله از احمد بن محمّد بن عيسى ، از حسين بن سعيد و محمّد بن خالد برقى از محمّد بن ابى عمير ، از هشام بن سالم ، از

431