فرمودند : بعد از آن كه اثبات كرديم ما خالقى صانع داشته كه از ما و جميع مخلوقات متعالى بوده ، حكيمى است كه ممكن نيست مخلوقات او را مشاهده نمايند و نيز لمسش نمىنمايند ، با خلائق مباشر نبوده و خلائق نيز با او مباشرت ندارند ، او با مخلوقات محاجّه نموده و ايشان نيز با او محاجّه مىكنند ، پس ثابت شد كه او سفرايى در بين مردم داشته كه ايشان را به مصالح و منافع و آنچه بقائشان به آن بوده و در تركش فنائشان مىباشد راهنمايى مىكنند و بدين ترتيب ثابت شد كه در ميان خلائق كسانى هستند كه از جانب حكيم عليم مردم را به واجبات امر و از محرّمات نهى مىكنند و ايشان همان انبياء و برگزيدگان حقّ عزّ و جلّ بوده كه حكمايى هستند مؤدّب به حكمت و حقّ عزّ و جلّ آنها را برانگيخته و در هيچ حالى از حالات با مردم مشترك نمىباشند ، ايشان از جانب حكيم تعالى مؤيّد مىباشند .
سپس امام عليه السّلام فرمودند : در هر زمان و عصرى بايد چنين رسولى باشد كه دلائل و براهين خود را براى خلائق آورده و به ايشان ارائه دهد تا زمين از حجّتى كه همراهش دليل علمى است و بر صدق گفتار و عدالتش دلالت دارد خالى نباشد .
حديث ( 4 ) على بن احمد رحمة الله عليه مىگويد : محمّد بن ابى عبد الله كوفى از موسى بن عمران ، از عمويش حسين بن يزيد ، از على بن ابى حمزه ، از ابى بصير ، از حضرت ابى عبد الله عليه السّلام ، ابو بصير مىگويد : مردى از حضرت پرسيد : براى چه خداوند انبياء و رسل را براى مردم فرستاد ؟
حضرت فرمودند : براى اين كه بعد از ارسال رسل مردم حجّتى بر خدا نداشته و نگويند : بشير و نذيرى براى ما نيامد و نيز براى اين كه حجّت خدا بر مردم تمام باشد و شاهد بر اين گفتار كلام حقّ عزّ و جلّ است كه از زبان نگهبانان جهنّم استدلالشان بر اهل دوزخ را اين چنين نقل مىفرمايد : * ( أَ لَمْ يَأْتِكُمْ نَذِيرٌ ؟ قالُوا : بَلى قَدْ جاءَنا نَذِيرٌ فَكَذَّبْنا وَقُلْنا ما نَزَّلَ الله مِنْ شَيْءٍ إِنْ أَنْتُمْ إِلَّا فِي ضَلالٍ كَبِيرٍ ) * ( آيا پيغمبرى براى راهنمايى شما نيامد ؟
آنها در جواب گفتند : آرى ، رسول حقّ آمد ولى ما تكذيب او كرديم و گفتيم خدا چيزى نفرستاده و نيستيد شما رسولان مگر در گمراهى ) .
حديث ( 5 ) پدرم رحمة الله عليه فرمود : سعد بن عبد الله ، از احمد بن ابى عبد الله ، از پدرش ، از جماعتى ، از حسين بن نعيم صحّاف ، وى مىگويد : محضر مبارك امام صادق عليه السّلام

417