هيچ مخلوقى حقّ تعالى را مانند عقل عبادت نكرده ، و عقل هيچ شخصى كامل نمىگردد مگر آن كه در آن ده خصلت باشد :
الف : به خير او اميد باشد .
ب : ديگران از شرّش در امان باشند .
ج : خير زياد خود را كم شمرد .
د : خير اندك ديگران را زياد بداند .
ه : از رجوع حاجتمندان به او دلتنگ و ملول نشود .
و : در طول عمرش از تحصيل دانش كسل و بد حال نشود .
ز : نزد او احتياج و نداشتن بهتر باشد از ثروت و دارايى .
ح : فروتنى پيش از او سر بلندى محبوبتر باشد .
ط : بهره او از دنيا همان خوراك او است .
ى : دهمين خصلت و آن چه خصلتى باشد ؟ آن است كه : كسى را نبيند مگر آن كه پيش خود بگويد : او از من بهتر و پارساتر مىباشد .
مردم دو قسمند : قسمى واقعا از او بهتر و پرهيزگارتر هستند ، قسم ديگر از او بدتر و پستتر مىباشند ، چون به قسمى برخورد كه از او بهتر و پارساتر هستند در مقابل آنها تواضع و فروتنى كند تا خود را به آنها برساند و هر گاه با كسى مواجه شد كه از او بدتر و پستتر است به خود بگويد : شايد خوبى او پنهان و بديش ظاهر باشد و شايد عاقبتش به خير انجامد ، چون چنين كند بزرگ شده و آقا و سرور اهل زمانش گردد .
حديث ( 12 ) محمّد بن موسى بن متوكَّل مىگويد : على بن الحسين سعدآبادى ، از احمد بن ابى عبد الله برقى ، از پدرش از نهشل ، از محمّد بن اسماعيل ، از پدرش ، از ابى حمزه ، وى مىگويد : شنيدم حضرت ابو جعفر عليه السّلام مىفرمودند :
خداوند عزّ و جلّ ما را از اعلى عليين آفريد و دلهاى شيعيانمان را از آنچه ما را خلق كرد ايجاد فرمود و بدنهاى آنها را از غير آن آفريد لذا دلهايشان مايل به ما است سپس حضرت اين آيه را تلاوت فرمودند :
* ( كَلَّا إِنَّ كِتابَ الأَبْرارِ لَفِي عِلِّيِّينَ ) * ، * ( وَما أَدْراكَ ما عِلِّيُّونَ ، كِتابٌ مَرْقُومٌ ، يَشْهَدُه الْمُقَرَّبُونَ ) * ( چنين نيست كه شما كافران پنداشتيد امروز نيكوكاران با نامه اعمالشان در بهشت عليّين روند و چگونه به حقيقت عليّين آگاه توانى شد ، كتابى است نوشته شده و مقرّبان درگاه حقّ به مشاهده آن مقام نائل شوند ) .

403