بارى اسم مبارك آن حضرت باليا بود و نسبت آن جناب به اين شرح مىباشد :
باليا بن ملكان بن عابر بن ارفخشد بن سام بن نوح عليه السّلام سپس امام عليه السّلام كيفيّت آشنا شدن جناب موسى عليه السّلام با خضر را اين طور شرح مىدهند : هنگامى كه حقّ تعالى با موسى عليه السّلام تكلَّم نمود و تورات را براى او نازل كرد و در الواح كه مقصود كتاب آسمانى باشد از هر موضوعى براى پند و تحقيق هر چيز براى جنابش نوشت و معجزه اش را در دست و عصايش قرار داد و به منظور حقّانيّت و متنبّه ساختن قومش آنها را به طوفان و ملخ و شپشك و قورباغه و خون شدن آب مبتلا ساخت و به جهت سركوب نمودن دشمنش دريا را شكافت و فرعون و لشكريانش را در آن غرق نمود و آنچه لازمه كمال بشريّت هست در او اعمال كرده و فراهم ساخت به طورى كه در نفس آن حضرت خطور كرد و با خود گفت : نمىبينم كه حقّ عزّ و جلّ مخلوقى اعلم و داناتر از من آفريده باشد ، پس خداى عزّ و جلّ به جبرئيل وحى نمود و فرمود :
اى جبرئيل بنده من موسى را پيش از اين كه هلاك شود درياب و به او بگو : در مكانى كه دو دريا با هم تلاقى نموده‌اند مرد عابدى زندگى مىكند كه لازم است نزدش رفته و از او پيروى كرده و مطالبى را از او ياد بگيرد .
جبرئيل بر موسى عليه السّلام نازل شد و فرمان خداى عزّ و جلّ را به او رسانيد .
موسى دانست كه اين فرمان الهى به خاطر همان تصوّرى است كه در او پيدا شد ، بارى موسى و رفيق جوانمردش كه خدمتكار و وصىّ او بود موسوم به يوشع بن نون عليه السّلام حركت كردند تا به مجمع البحرين رسيدند در آنجا خضر عليه السّلام را يافتند كه عبادت حقّ تبارك و تعالى را مىنمود چنانچه خداى عزّ و جلّ در كتابش مىفرمايد :
* ( فَوَجَدا عَبْداً مِنْ عِبادِنا آتَيْناه رَحْمَةً مِنْ عِنْدِنا وَعَلَّمْناه مِنْ لَدُنَّا عِلْماً ) * [1] ( موسى و يوشع بن نون بنده اى از بندگان ما را در آنجا يافتند كه به او رحمت و لطف خاصى عطا كرديم و از نزد خود به وى علم لدنّى آموختيم ) موسى عليه السّلام به خضر گفت :
اگر پيروى تو را بكنم از آنچه مىدانى به من تعليم مىكنى ؟
خضر گفت : تو هرگز نمىتوانى با من صبر پيشه كنى زيرا من واگذار به علمى شده‌ام كه تو طاقت آن را نداشته و بالعكس تو نيز واگذار به علمى شده اى كه من

[1] - سوره كهف آيه ( 65 )

221