احمد بن محمّد بن ابى نصر ، از ابان بن عثمان از ابو بصير [1] ، از حضرت ابو جعفر و ابو عبد الله عليهما السّلام نقل كرده كه آن دو امام همام فرمودند :
پس از آن كه جناب ابراهيم عليه السّلام مناسك خود را بجا آورد برگشت به شام و در آنجا رحلت نمود و سبب فوتش اين بود كه ملك الموت نزدش آمد تا او را قبض روح نمايد ، ابراهيم از مرگ كراهت نشان داد ملك الموت به نزد پروردگار برگشت و عرضه داشت : ابراهيم از مرگ كراهت دارد حقّ عزّ و جلّ فرمود :
او را به خود واگذار زيرا دوست دارد عبادت مرا بجا آورد . امام عليه السّلام فرمودند :
ابراهيم بود تا روزى پيرمرد كهن سالى را ديد آنچه را كه مىخورد از او خارج مىگردد پس از زندگانى دنيا منزجر شد و دوستدار مرگ گرديد و خبر به ما رسيد كه جناب ابراهيم به منزلش رفت پس در آن شخصى را با صورتى بسيار زيبا كه تا به حال چنين هيئتى نديده بود مشاهده كرد ، فرمود : تو كيستى ؟
عرضه داشت : من ملك الموت هستم .
ابراهيم فرمود : عجب چه كسى از نزديكى و مصاحبت و زيارت تو با چنين صورت و منظرى كه دارى كراهت دارد ! ملك الموت عرضه داشت : اى خليل رحمان خداوند تبارك و تعالى وقتى نسبت به بنده اى خير را اراده كند من را با اين صورت نزدش مىفرستد و هر گاه به بنده اى شرّ را قصد نمايد مرا با صورتى غير از اين پيش او گسيل مىدارد .
سپس ملك الموت روح آن حضرت عليه السّلام را در شام قبض نمود و اسماعيل فرزند آن بزرگوار كه صد و سى سال داشت بعد از آن حضرت رحلت فرمود و وى را در

[1] - ابو بصير ليث بن البخترى المرادى ، جميل بن دراج از حضرت امام صادق عليه السّلام نقل كرده كه آن جناب فرمودند : اوتاد الارض و اعلام الدّين اربعة : محمّد بن مسلم و بريد بن معويه و ليث بن البخترى المرادى و زرارة بن اعين .

151