عبد المنعم بن ادريس ، از پدرش ، از وهب بن منبه وى مىگويد : اهل كتاب گفته‌اند :
در زمانى كه آب كره زمين را در خود فرو برد و آن را غرق نمود ، ابليس در فضاى بالاى زمين مىزيست و به واسطه نيروى اعطايى حقّ تعالى و چاره انديشى كه پروردگار منّان تعليمش فرموده بود بين زمين و آسمان حركت مىكرد و عساكر و لشكريانش نيز بالاى آب در تردّد و سير بودند ، جنّها به هيئت باد درآمده و بالاى آب مىوزيدند و به همين جهت است كه وقتى خلقت جنّ را مىخواهند توصيف كنند مىگويند : مانند باد و سرعت آن حركت مىكند .
و سرّ ناميدن طوفان [1] به اين نام آن است كه آب تمام اشياء را در خود فرو برده و بالاى آنها قرار مىگيرد و زمانى كه جناب حضرت نوح عليه السّلام از كشتى پياده شد حقّ عزّ و جلّ به او وحى نمود كه اى نوح مخلوقات را براى عبادت خود آفريده و امرشان نمودم تا اطاعت من كنند ولى نافرمانى كرده و غير من را پرستيدند و به همين جهت مستوجب غضب من شده لذا ايشان را غرق كردم ولى جهت امان بندگان و آنان كه مرا عبادت مىكنند نه ديگرى را و نيز به منظور حفظ بلاد و شهرهاى ايشان و همچنين به خاطر آن دسته از مخلوقاتى كه به عهدشان وفاء كرده و غير من را اتخاذ نكردند كمان را قرار داده و آن را بين خود و بندگان مطيعم محكم و استوار نمودم تا به واسطه آن تا روز قيامت از غرق شدن مصون مانند .
نوح از اين خبر مسرّت بخش خوشحال شد و اين خبر را به عنوان مژده به گوش بندگان رسانيد .
البته كمان در آن وقت داراى تير و زه بود ولى بعدا حقّ عزّ و جلّ تير و زه را از آن كند و خود كمان را جهت بندگان مطيعش و حفظ بلاد ايشان امان از غرق شدن قرار داد .
باب بيست و سوّم سرّ غرق نمودن خداوند عزّ و جلّ دنيا را در زمان نوح عليه السّلام حديث ( 1 ) احمد بن زياد بن جعفر همدانى رضى الله عنه مىگويد : على بن ابراهيم بن هاشم ، از

[1] - كلمه « طوفان » يعنى آب زيادى كه به آنچه رسد آن را در خود حل و غرق نمايد و بالايش قرار گيرد و نيز به هر باد يا آتش شديد و زيادى كه اشياء را طعمه خود قرار دهد گفته مىشود .

121