تورات و انجيل ياد و اسم را منتشر و پراكنده نموده و كتابش را تعليم كرده و در آسمانش مرا بالا برده و از يكى از اسمائش نامى برايم مشتقّ فرموده پس مرا محمّد ناميده و خودش محمود مىباشد ، مرا در بهترين مردمان كه امّتم باشند بر انگيخت ، نامم را در تورات احيد قرار داد زيرا اجساد امّتم با يكتاپرستى بر آتش حرام مىشوند و در انجيل اسمم را احمد معرّفى كرد چه آن كه در بين اهل آسمان من محمود و ستوده و امّتم را بهترين ستايشگر قرار داده است ، و در زبور اسمم را ماحى آورده زيرا حقّ عزّ و جلّ به واسطه من زمين را از عبادت بتها پاك و محو مىنمايد ، و در قرآن نامم را محمّد گذارده زيرا در تمام مراحل و منازل قيامت من ستوده و محمود بوده و احدى غير از من شفاعت نمىكند ، و در قيامت اسمم حاشر است زيرا در روز حشر بر تمام خلائق مقدّم بوده و ديگران پشت سر من مىباشند و نيز مرا موقف نام گذارد به ملاحظه اين كه مردم را در مقابل حقّ عزّ و جلّ واقف و ايستاده قرار خواهم داد چنانچه نام ديگرم را عاقب گذارد به خاطر آن كه عقب و آخر تمام انبياء بوده و بعد از من پيامبرى نمىباشد ، و مرا رسول رحمت و رسول توبه و رسول ملاحم ( قتال ) و مقفّى قرار داد زيرا به دنبال تمام انبياء و بعد از همه آنها هستم .
من قيّم و كامل و جامع هستم ، پروردگارم بر من منّت نهاد و فرمود : اى محمّد درود پروردگار بر تو ، من هر رسول و فرستاده اى را با زبان امّت خودش به سوى آنها فرستاده و تو را بر هر سرخ و سياهى از مخلوقاتم مبعوث كرده و با قرار دادن رعب در سيمايت كمكى به تو نمودم كه احدى را چنين كمكى نكرده‌ام و غنيمت را بر تو مباح و حلال قرار دادم كه بر احدى پيش از تو حلال نكرده بودم و به تو و امّتت گنجى از گنجهاى عرشم كه سوره فاتحة الكتاب و آخرين آيه از سوره بقره باشد را عطاء نموده و براى تو امّتت تمام زمين را محل سجده و خاك آن را طاهر و مطهّر قرار دادم ، و به تو و امّتت تكبير را اعطاء نموده و ياد تو را مقرون با ياد خود قرار داده به طورى كه احدى از امّت تو مرا ياد نمىكند مگر آن كه با آن تو را نيز ياد خواهد نمود پس خوشا به حال تو و امّت تو .
باب صد و هفتم سرّ اين كه خداوند عزّ و جلّ به پيامبرش صلَّى الله عليه و آله فرمود : * ( فَإِنْ كُنْتَ فِي شَكٍّ مِمَّا أَنْزَلْنا إِلَيْكَ فَسْئَلِ الَّذِينَ يَقْرَؤُنَ الْكِتابَ مِنْ قَبْلِكَ ) *

439