نامهايش نمايش او است و كارهايش فهمانيدن وجود او ، ذاتش محض حقيقت است ، و كنه او فرق ميان اوست و آفريده هايش ، هر كه برايش صفتى خواسته خدا را ندانسته ، و هر كه برايش مانندى پنداشته از او در گذشته ؛ و هر كس كنه او را جسته بخطا رفته ، هر كه بگويد كجاست ؟ جايگاهش داده ، و هر كه گفته در چيست ؟ او را در ضمن ديگرى پنداشته ، و هر كه گفته تا چه چيزست ؟ او را نهايت داده ، و هر كه گويد چرا هست ؟ برايش علتى تراشيده ، و هر كه گويد چگونه است ؟ او را تشبيه كرده ، هر كه گويد از آن وقت بوده براى او وقتى در نظر گرفته ، و هر كه گويد تا كى خواهد بود او را صاحب پايانى دانسته ، و هر كه پايانى برايش دانسته براى او جزء قائل شده ، و هر كه او را تجزيه پذير دانسته صفت برايش ثابت كرده و هر كه صفت برايش پنداشته در باره او ناروا گفته ، و هر كه براى او بعض معتقد شده از او روگردانده .
خدا بر اثر دگرگونى آفريده ديگرگون نشود چونان كه با محدود ساختن هر موجودى حد نپذيرد يكى است نه بحساب شماره ، بيرخنه و بىنياز است بوجه مطلق ، درونست نه اينكه در چيزى در آمده باشد ؛ آشكار است نه باينكه از چيزى برآمده باشد جلوه گر است نه باينكه بچشم آيد ، لطيف است نه با پيكره ، كاركن است نه با دچار بودن بجنبش ، اندازه گير است نه بچرخش انديشه ، چاره گر است نه با حركت بينا است نه با ابزار ، نزديك است نه با كم بودن فاصله ، دور است نه بمسافت ، موجود است نه پس از نبودن همراه زمان نيست و مكانى او را در بر ندارد خوابش نگيرد و صفتى او را محدود نسازد و ابزارى او را در بند ندارند ، بودنش از همه اوقات پيش است و وجودش بر عدم و ازليتش بر آغاز كردن سبقت دارند .
بمشعر آفرينى او دانسته شد كه خودش را مشعرى نيست و بجوهر سرشتن او دانسته شد كه او را جوهرى نيست ، و بآفرينش جانداران دانسته شد كه او را جان آفرينى نيست ، با ايجاد تضاد ميان اضداد شناخته شد

62