اختلاف ندارند ، و قرآن درست است ، و اختلافى ميان امت در تنزيل و تصديق بدان نيست ، و هر گاه قرآن گواه خبرى گردد و آن را درست داند و برخى امت منكر آن خبر باشند بر آنها لازمست كه بدان اعتراف كنند از نظر اينكه بر اصل كلى در سنن قرآن اتفاق دارند ، و اگر آن طائفه خبر موافق قرآن را منكر شوند و تمرد كنند از ملت اسلام بيرونند .
نخست خبرى كه درستى آن از قرآن بدست آيد و قرآن بدان گواه است خبريست كه موافق قرآن و مورد تصديق آنست ، و در آن اختلاف كلمه نيست كه پيغمبر ( ص ) فرموده « من در ميان شما دو ثقل بجا ميگذارم كتاب خدا و عترت خودم - خاندانم - تا شما بدين دو تمسك كنيد هرگز گمراه نشويد ، و راستى كه اين دو از هم جدا نشوند تا در سر حوض بر من درآيند » .
و چون شواهد اين حديث را در صريح قرآن دريابيم چون گفته خدا جل و عز ( 55 - المائده ) همانا سرپرست شما خدا است ، و رسولش و آن كسانى كه گرويدند همان كسانى كه نماز را برپا دارند و زكاة بپردازند در حالى كه در ركوع باشند ، و هر كس پيروى كند از خدا و رسولش و كسانى كه ايمان آوردند راستش كه حزب خدا پيروزند - و عامه در اينجا اخبارى روايت كرده‌اند كه امير المؤمنين در حال ركوع انگشترش را بصدقه داد و خدا از او قدردانى كرد ، و اين آيه را در باره او نازل كرد و ما ديديم رسول خدا ( ص ) اين را گفت كه « هر كه را من مولا و آقا هستم على مولا و آقا است » و هم بعلى ( ع ) فرمود « تو نسبت بمن چون هارونى نسبت بموسى جز اينكه پس از من پيغمبرى نيست » و ديديمش كه ميفرمود « على است كه وامم را ميپردازد و بوعده‌ام عمل ميكند و او است جانشينم پس از من » .

482