چهار طبعش خونست و صفراء و باد و بلغم ، و چهار ستونش خردش و از خرد فهم آيد و حفظ ، و اركانش نور است و نار و روح است و آب ، و صورتش سرشت او است ، بوسيله نورى كه دارد بينا شده ، و بوسيله آتش مزاج ميخورد و مينوشد و جماع كند ، و بوسيله روح بجنبد و مزه چشيدن و خوراك را با آب درك كند ، اينست بنياد صورت او .
و هر گاه خردش با نور تأييد شود دانشمند و با ذكاوت هوشمند و با فهم است ، و بداند در چه هست و از كجا مىآيدش و براى چه در اينجا است و بكجا ميرود ، بااخلاص در يگانه پرستى و اعتراف بطاعت خدا ، گاهى خون داغ در عروق انسان روانست و گاهى خون فسرده و خنك ، هر گاه خونش ناسالم و داغ باشد شرانگيز و بد مست و دل خوش است و بكشد و بدزدد و خوش باشد و خرم ، هرزگى كند و زنا كند و بر خود ببالد و سرفرازى كند . و چون خونش خنك و فسرده باشد غمگين گردد و اندوهناك شود و زبونى گيرد و فسرده گردد و فراموش كند . اينها عوارضى است كه مايه دردها و بيماريها است و كمتر آن نيست مگر بواسطه خطائى كه كند و موافق باشد با خوراكى يا نوشابه اى در يك هنگامه ، كه آن هنگامه موافقت ندارد با آن خوراك و نوشابه كه مايه خطا است و باعث يك دردى از يك صنف بيمارى گردد .
سپس بعد از آن سخنى ديگر فرمود : همانا انسان چنين شده كه ميخورد و مينوشد ، و كار ميكند بوسيله گرمى خود و ميشنود و ميبويد بوسيله باد ، و لذت خوردن و نوشيدن را درك ميكند بواسطه رطوبت و آب ، و ميجنبد بوسيله روح اگر در معده اش گرمى و آتش نبود خوراك و نوشابه اش در درونش هضم نميشد و اگر باد نبود آتش معده شعله ور نبود و تفاله غذا از شكمش بدر نمىگرديد ، و اگر جان و روح نبود نمىآمد و نميرفت ، و اگر خنكى رطوبت و آب نبود آتش معده او را ميسوزانيد ، و اگر نور نبود نميديد

370