از انفاق بر كنار دانست آنجا كه فرمود : آنانند راستگويان ، نه دروغگويان سپس انصار را ستود و كردارشان را بيان فرمود و محبت آنها را نسبت بمهاجران و مقدم داشتن آنها را بر خود و اينكه در دل خود تقاضائى در اين باره نداشتند و دلتنگى نداشتند از آنچه بآنان داده شد يعنى بمهاجران داده شد در برابر آنان و خدا ستايش خوبى از آنها كرد و فرمود ( 9 - الحشر ) و آن كسانى كه در خانه نشيمن دادند و گرويدند پيش از آنها دوست دارند كسانى كه بسوى آنها كوچيدند و در دل خود نياز و تنگى احساس نكنند نسبت بدان چه بآنان داده شده ، و بر خود مقدم دارند و گر چه خاص و مورد نيازشان باشد ، و هر آن كس كه از دريغ داشتن خود محفوظ باشد هم آنانند رستگاران - و محققا مردانى هم بودند كه متابعت پيغمبر ( ص ) نمودند و مسلمانان ( در مبارزات خود ) آنان را خون بدل و انتقامجو كرده بودند بواسطه اموالى كه از آنها بغنيمت گرفته بودند ، و دلشان پر از غيظ بر مسلمانها شده بود ، و چون بخوبى مسلمان شدند پيش خود از آن وضعى كه در حال شرك داشتند آمرزش خواستند ، و از خدا خواهش كردند كه كينه دل آنها را نسبت بكسانى كه پيش از آنها ايمان آورده بودند بزدايد ، و براى آنها طلب آمرزش كردند تا عقده دل آنها گشوده شد ، و با آنها يك دل و برادر گرديدند ، و خدا اين كسانى كه چنين گفتند مخصوصا ستود و فرمود ( 10 - الحشر ) و آن كسانى كه پس از آنها آمدند ميگويند پروردگار ما بيامرز ما را و برادران ما را كه بما در ايمان پيشى جستند ، و در دل ما كينه آن كسانى كه گرويدند ميانداز .
پروردگار ما راستى كه تو پرآمرزنده و مهربانى ، و رسول خدا ( ص ) بهمه مهاجران قريش باندازه نيازشان كه در نظر داشت عطا كرد ، زيرا كه آن مال خمس داده نشد تا اينكه برابر تقسيم شود ، و باحدى جز مهاجران قريش از آن چيزى نداد ، مگر بدو مرد از انصار كه نام يكى سهل بن حنيف بود و نام ديگرى

360