كشتى با نام خداست همانا پروردگار من آمرزگار و مهربان است ، و خداى را چنان كه شايستهء اوست نشناختند ، و روز رستاخيز زمين يكسره در قبضهء [ قدرت ] اوست و آسمانها به دست قدرت او پيچيده شوند ، پاك و منزّه است او ، و برتر از آنست كه با او انبازى گيرند » .
و هر كس كه از عقرب در هراس است اين ( سه ) آيه را بخواند : * ( سَلامٌ عَلى نُوحٍ فِي الْعالَمِينَ ، إِنَّا كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ ، إِنَّه مِنْ عِبادِنَا الْمُؤْمِنِينَ ) * ، يعنى : « سلام بر نوح در ميان جهانيان ، ما نيكوكاران را اين چنين پاداش مىدهيم ، همانا او از بندگان مؤمن ما بود » . براى فرزندانتان در هفتمين روز تولَّد عقيقه كنيد [1] و اوّلين بار كه موى سر فرزندتان را تراشيديد هم وزن مويش نقره صدقه دهيد ، زيرا كه آن بر هر مسلمان واجب است . و رسول خدا صلَّى الله عليه و اله و سلَّم نيز اين گونه با دو فرزندش حسن و حسين عليهما السّلام رفتار نمود . همان زمان كه به فقير چيزى مىدهيد از او بخواهيد در حقّ شما دعا كند ، چرا كه آن دعا براى شما قبول شود ولى در حقّ خودش مستجاب نشود ، زيرا غالبا دروغ مىگويند . و همچنين آن چيزى كه به فقير دهد لحظه اى از او گرفته و ببوسد ، چرا كه آن پيش از آنكه به دست فقير برسد خداى آن را برگرفته است . و در همين زمينه است كه خداوند مىفرمايد : * ( وَيَأْخُذُ الصَّدَقاتِ ) * يعنى : « و صدقه‌ها را مىستاند - توبه : 104 » ، شب هنگام صدقه دهيد كه صدقهء شبانگاه آتش خشم الهى را فرو نشاند . سخنان را از كردارتان به حساب آريد كه در اين صورت لبانتان جز به خير گشوده نشود . از آنچه خداوند روزيتان ساخته خرج كنيد ، زيرا انفاقكننده [ در راه رضاى من ] همچون مجاهد در راه خداست . پس هر كس كه يقين به تلافى و پاداش خداوند داشته باشد انفاق مىنمايد و دلش بدان سخى باشد . كسى كه بر يقين باشد و شكى او را رسد بر يقين خود بماند ، زيرا كه شك نمىتواند يقين را باطل و لغو كند . و گواهى و شهادت ناحقّ مدهيد ، و هرگز بر سر سفره اى كه در آن شراب نوشيده مىشود منشينيد ، چرا كه بنده نمىداند چه وقت خواهد مرد . و چون يكى از شما بر سر سفرهء غذا نشست چونان بنده بنشيند ، و بر روى زمين غذا بخورد ، و يكى از پاهايش را بر ديگر مىاندازد و چهار زانو منشيند ، چرا كه آن حالتى از نشستن است

[1] مراد از عقيقه گوسپندى است كه براى نوزاد قربانى مىكنند . و پاره اى از فقها مانند سيّد مرتضى و ابن جنيد و شيخ طوسى آن را واجب شمرده‌اند و فقهاى پس از او آن را سنّت مؤكّد و مستحبّ دانند .

99