( پيشگفتار مؤلف ) بنام خداوند بخشايندهء مهربان حمد سپاس خداوندى را سزاست كه حمد خويش را بدون نياز به حمد حامدانش ، راهى از راههاى اعتراف به مقام خداوندى و بى نيازى و ربانيت خويش قرار داد ، و سبب و وسيله اى براى افزايش رحمتش ، و راه و جاده اى براى جويندهء احسان و فضل خويش مقرر ساخت ، و حقيقت اعتراف به نيكى نعمتهايش را در نهان لفظ استوار نمود ، و از جملهء نعمتهايش [ توفيق ] ستايش بر بخشايش اوست ، و اقرار به بخشايندگيش را همرديف هر ستايش لفظى قرار داد ، هر چند بزرگ گشته .
و گواهى مىدهم كه هيچ معبودى در خور ستايش نيست جز خداى يگانهء بى نياز ، آن گواهى كه از درونى پاك و بى ريا دميده و گفتار زبان بدان شهادت بيانگر صدقى پنهان كه : اوست آفريننده ، سازنده ، صورتگر و داراى نيكوترين نامها ، چيزى همانند او نيست ، چه همه چيز از خواست او سر چشمه گرفته ، و مخلوق شباهتى با سازندهء خود ندارد .
و گواهى مىدهم كه محمد بنده و فرستادهء اوست ، در گذشتهء دور او را بر تمامى امتها برگزيد ، چرا كه مىدانست او را هم شكل و همانند در بين همنوعانش نيست . او را اختيار كرد تا از طرف خويش فرمان دهنده و بازدارنده باشد ، و او را در همهء جهان آفرينش أدا كنندهء از جانب خود برانگيخت . چرا كه چشمهاى ظاهرى او را درنابند ، و انديشه هاى درون پى به وى نبرند ، و پندارهاى عميق در نهان او را مجسم نسازد ، هيچ معبودى جز او سزاوار پرستش نيست ، پادشاهى است بر همه چيز چيره .
و اعتراف به نبوت او را قرين اعتراف به مقام خدائى خويش ساخت ، و او را به چنان كرامتى مخصوص داشت كه هيچ آفريده اى را دستيابى به آن نشايد ، چرا كه او شايسته بود كه دوست يگانهء وى باشد ، زيرا خداوند آن را كه دچار دگرگونى شود به خود مخصوص نسازد ، و كسى را كه نظيرى داشته باشد دوست خود نمىگيرد .
و دستور به صلوات بر او داد تا در گراميداشت او بيفزايد ، و راه دوستى با

7