گوئى چنان است كه همراه نخستين تا به آخرشان به سر برده‌ام ، بنا بر اين نقاط روشن را از تار ؛ و سودمند را از زيانبار ، باز شناختم ، و از هر چيز ، زبدهء آن را برايت جدا نموده و خوبش را براى تو خواستم ، و نامعلومش را از تو دور ساختم ، و چون به كار تو چونان پدرى مهربان عنايت داشتم ، و بر تربيت تو همّت گماشتم ، چنان ديدم كه اين عنايت در عنفوان جوانيت كه قلبى پاك و نيّتى صاف دارى به كار رود ، و بايد كه نخست قرآن را به تو بياموزم ، و تأويل آن را ؛ و نيز مقرّرات اسلام و احكامش را از حلال و حرام بر تو آشكار سازم ، و به سخن ديگر نپردازم ، ولى باز از آن ترسيدم كه مبادا رأى و هوائى كه مردم را دچار اختلاف گردانيد بر تو تاخته و كار را بر تو مشتبه سازد ، و هر چند كه خوش نداشتم كه تو را از اين اختلاف باخبر سازم ولى استوار داشتن كار تو را از اين راه پسنديده تر دانستم ، تا آنكه تو را به حال خود واگذارم و به دست چيزى سپارم كه از هلاكت در آن بر تو خاطر جمع نيستم ، و اميدوارم كه خدا توفيق رستگاريت عطا فرمايد ، و راه راست را به تو بنمايد ، پس اين وصيت را به تو سپردم ، و در عين حال كار را محكم نمودم .
فرزندم ، از سفارشم آن مجموعه اى كه خوش دارم بكار بندى عبارت است از : ترس از خدا ( تقوا ) ، و بسنده نمودن بر آنچه بر تو واجب داشته ( واجبات الهى ) ، و رفتن به راهى كه پدرانت پيمودند و پارسايان همكيشت بر آن عمر به سر آوردند ، چه ، آنان از نگريستن در كار خويش باز نايستادند چنان كه تو مىنگرى ، و نه از انديشيدن چنان كه تو مىانديشى ، و انجام كار چنانشان كرد كه آنچه را شناختند به كار بستند ، و از بند آنچه بر عهدهء ايشان نبود رستند ، و چنانچه حاضر نباشى سنّت آنان را پيش گيرى مگر هر چه آنان دانستند بدانى ، بايد جستجوى تو از روى دريافتن و دانستن باشد ، نه اينكه گرد شبهات بگردى ، و به جدال و ستيزه برآئى . و ( فرزندم ) پيش از اينكه اين راه را بپوئى از معبود خود يارى جوى ، و براى توفيق خود روى بدو آر ، و از هر آلودگى كه مايهء اشتباهت باشد و تو را گمراه كند بگذر ، و چون يقين كردى كه دلت پاك و مطيع گشته ، و انديشه ات فراهم و به كمال رسيده ، و در اين باره يكدلشده اى ، در آنچه برايت روشن ساختم تأمّل كن ، و اگر آنچه دوست دارى از آسودگى فكر و انديشه ات برايت فراهم و ممكن نشد ، بدان كه بىهدف قدم مىسپارى ، و كسى كه در طلب دين است نبايد راه اشتباه و خلط رود ( بدون آگاهى و روشن بينى كار كند ) ، و در اين حال بازداشتن خويش بهترين است ( نه خبط مىكند نه حقّ و باطل را به هم مىريزد ) .

69