29 - به فضل بن يونس [1] فرمود : خير را برسان و ابلاغ كن ، و نيز لب به خير گشا ، و « من با او هستم » مباش ، گفتم : يعنى چه ؟ فرمود : مگو : « من با مردم و چون يكى از ايشانم » ، بدرستى رسول خدا صلَّى الله عليه و اله و سلَّم فرمود : اى مردم تنها دو راه روشن داريم ، راه خير و راه شرّ ، پس اين گونه مباش كه راه شرّ در نزد تو از راه خير محبوبتر باشد .
30 - نقل شده است كه آن حضرت عليه السّلام به مرد روستائى بدچهره اى رسيد ، بس بر او سلام كرده و كنارش نشست ، و مدّتى طولانى با او گفتگو كرد ، سپس از وى خواست كه اگر حاجتى برايش پيش آمد از آن مرد روستائى طلب كند ، پس شخصى به آن حضرت گفت : اى زادهء رسول خدا ، كنار چنين كسى مىنشينى و رفع حاجت خود را از وى مىخواهى ، در حالى كه او به شما بيشتر نياز دارد [ تا شما به او ] ؟ ! فرمود : او بنده اى از بندگان خدا ، و به حكم قرآن برادر ، و در سرزمين خدا همسايه است ، و پيوند ميان من و او - به بهترين پدران - حضرت آدم عليه السّلام است ، و به اسلام بهترين دينها است ، و چه بسا روزگار ، ما را محتاج او سازد ، در نتيجه ما را - پس از باليدن بر او - در برابرش فروتن نمايد ، سپس اين شعر را خواند : نواصل من لا يستحقّ وصالنا ، مخافة أن نبقى بغير صديق يعنى : پيوند با كسى كه در خور ما نيست كنيم ، از بيم آنكه بىدوست و يار مانيم .
31 - طلب حاجت جز در سه مورد روا نيست : 1 - خونبهائى كه بر عهدهء فرد تهيدستى است ، 2 - يا بدهى سنگين و كمر شكن ، 3 - يا نيازى كه موجب خاكنشينى فرد گردد .
32 - كمك و ياريت به فرد ناتوان از بهترين صدقات بشمار آيد .
33 - شگفتى و حيرت فرد جاهل از خردمند بيش از تعجّب خردمند از جاهل است .
34 - مصيبت براى فرد صابر يكى است و براى فرد بيتاب دو تا .
35 - سختى و تلخى بىعدالتى را كسى در مىيابد كه محكوم بدان گشته است .

[1] او فضل بن يونس مشهور به كاتب بغدادى است كه شيخ طوسى او را از اصحاب امام كاظم عليه السّلام خوانده است ، و بنا بر قول نجاشى او فردى موثّق است ، و روايات رجال كشّى در بارهء او حكايت از غايت اخلاصش به امام كاظم عليه السّلام دارد .

389