106 - هيچ كدام از شما به حقيقت ايمان دست نيابد مگر آن گونه گردد كه براى رضاى خدا دورترين افراد بخود را دوست بدارد ، و نزديكترينشان را براى رضاى خدا ؛ دشمن بدارد .
107 - هر كس كه خداوند او را نعمتى ارزانى داشت و او معرفت قلبى يافت كه مورد انعام خدا واقع شده است ، و دريافت كه انعامكنندهء بر او خدا است ، پاس شكرش را بجا آورده ؛ هر چند لب به شكر نگشايد ، و هر كس كه دريافت كه مجازاتكننده خدا است ، پس استغفار نموده هر چند بدان زبان نگشوده باشد ، و [ آن حضرت عليه السّلام ] اين آيه را تلاوت كرد : * ( إِنْ تُبْدُوا ما فِي أَنْفُسِكُمْ أَوْ تُخْفُوه يُحاسِبْكُمْ بِه الله فَيَغْفِرُ لِمَنْ يَشاءُ وَيُعَذِّبُ مَنْ يَشاءُ وَالله عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ ) * ، يعنى : « اگر آنچه در دل داريد آشكار يا پنهان كنيد خدا شما را بدان حسابرسى مىكند ، پس هر كه را شايسته بيند بيامرزد ، و هر كه را سزاوار عقوبت يابد عذاب كند ، و خدا بر هر چيزى تواناست - بقره : 284 » .
108 - زنهار ! بپرهيز از دو خصلت هلاككننده : اينكه به مردم توسّط رأى و نظر شخصى فتوا دهى ، و ديگر اينكه كوركورانه از دين و آئينى پيروى كنى .
109 - آن حضرت عليه السّلام به أبو بصير فرمود : اى أبو محمّد در دين و عقيدهء مردم كاوش مكن كه بىدوست بمانى .
110 - گذشت نيكو اين است كه بر گناه ، مجازات مكنى ، و شكيبائى و صبر نيكو ، آن صبرى است كه عارى از شكايت است .
111 - در هر كس كه چهار صفت باشد مؤمن است ، هر چند كه از سر تا پايش گناه باشد : 1 - راستى ، 2 - حيا و شرم ، 3 - خوش اخلاقى ، 4 - حقّشناسى .
112 - به مقام اهل ايمان دست نيابى تا ترسان و اميدوار شوى ، و به مقام خوف و رجا نرسى تا براى آنچه ترسان و اميدوارى تلاش و كوشش نمائى .
113 - ايمان تعريفى وراى ظاهرسازى و آرزو دارد ، بلكه ايمان آن پاكى در دل است ، و كردار تصديقش مىكند .
114 - هر گاه عمر مرد از سى سال گذشت او « ميان سال » است ، و چون از چهل گذشت « پير » است .
115 - مردمان در يكتاپرستى سه گروه مىباشند : 1 - معتقد ، 2 - منكر ، 3 - اهل تشبيه ، شخص منكر بر باطل است ، و شخص معتقد بر ايمان ، و اهل تشبيه بر

348