دريابى رفعت و كرامت از آن كيست ، و حسرت و پشيمانى از آن چه كسى است ، پس امروز در اين سرا كارى كن تا بدان توقّع نجات و كاميابى در آخرت را داشته باشى .
پسر جندب ! خداوند جليل و عزيز در يكى از الهامهاى خود فرمود : « من تنها نماز آن كس را مىپذيرم كه در برابر بزرگى و عظمتم فروتنى كند ، و بخاطر من نفس خود را از لذّتها باز دارد ، و روزش را با ياد من سپرى سازد ، و بر بندگانم تكبّر نورزد ، و گرسنه را سير كند ، و برهنه را بپوشاند ، و بر گرفتار رحم نمايد ، و غريب را جا و مكان دهد ، پس يك چنين بنده اى نورش همچو خورشيد بتابد ، و [ من ] در تاريكيها بدو نور دهم ، و در نادانى و جهالت ؛ او را حلم و بردبارى بخشم ، قسم به عزّتم كه از او حراست كنم ، و فرشتگانم را مأمور حفاظتش كنم ، [ يك چنين بنده اى است كه ] مرا بخواند و جوابش گويم ، درخواست كند و عطايش كنم ، چنين بنده اى در مثال همچون باغهاى بهشت است ، كه ميوه هايش بىمانند و تغيير ناپذير است » .
پسر جندب ! اسلام برهنه است ، و لباسش حيا و شرم ، و زيورش وقار و سنگينى است ، مردانگيش كردار شايسته و درست ؛ و ستون و پايه اش پارسائى است ، و هر چيزى اصل و ريشه اى دارد ، و اصل و ريشهء اسلام دوستى ما خاندان است .
پسر جندب ! براستى خداوند را حصار و قلعه اى است از نور كه با زمرّد و حرير احاطه شده ، و با سندس و ديباج مزيّن گشته است . اين حصار ميان دوستان و دشمنان ما كشيده مىباشد ، پس آنگاه كه از طول توقّف [ در محشر و شدّت گرما ] مغزها جوشيدن گيرند ، و جانها به لب رسند ، و جگرها پخته شوند [ همانوقت است كه ] دوستان خدا را بداخل آن قلعه برند ، كه در امان و پناه الهى باشند ، در آن قلعه هر چه دل خواهد و ديده را خوش آيد فراهم است ، [ حال بشنويد از حال و وضع ] دشمنان خدا ؛ عرق زبانشان را بسته ، هول و هراس رشتهء اميدشان را گسسته ، و بدان چه خدا برايشان آماده ساخته چشم دوخته‌اند و [ بنا به آيهء 62 سورهء « ص » ] مىگويند : * ( ما لَنا لا نَرى رِجالًا كُنَّا نَعُدُّهُمْ مِنَ الأَشْرارِ ) * ، « ما را چه شده ؛ كه مردانى را كه ايشان را از بدها مىشمرديم نمىبينيم ؟ ! » ، و دوستان خدا به آنان نظر كنند و بخندند ، و اين همان معناى فرمايش الهى [ در آيهء بعد ] است كه فرموده : * ( أَتَّخَذْناهُمْ سِخْرِيًّا أَمْ زاغَتْ عَنْهُمُ الأَبْصارُ ) * ، يعنى : « آيا به مسخره

289