سخنان امام حسين عليه السّلام از امام شهيد أبو عبد الله حسين بن على عليهما السّلام نوهء پرهيزگار رسول خدا صلَّى الله عليه و اله و سلَّم گفتارى طولانى [ در حكمت ، اندرز ، زهد ، و امثال آن ] روايت شده است .
سخنان آن حضرت عليه السّلام در بيان « امر به معروف » و « نهى از منكر » كه از امير مؤمنان عليه السّلام نيز نقل شده است - اى مردم [1] از پند و اندرزى كه خداوند دوستان خود را بخاطر سخن ملامت بارى كه بر دانشمندان يهود فرموده ؛ عبرت گيريد ، آنجا كه [ در قرآن ] فرمايد : * ( لَوْ لا يَنْهاهُمُ الرَّبَّانِيُّونَ وَالأَحْبارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الإِثْمَ ) * ، يعنى « چرا مربّيان خداپرست و دانشمندان ، آنان را از گفتار گناه آلودشان باز نمىدارند ؟ - مائده : 63 » ، و [ در آيه اى ديگر ] فرمايد : * ( لُعِنَ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ بَنِي إِسْرائِيلَ ) * - إلى قوله : * ( لَبِئْسَ ما كانُوا يَفْعَلُونَ ) * يعنى : « كسانى از فرزندان اسرائيل ( يعقوب ) كه كافر شدند لعنت شدند - تا آنجا كه فرمايد : - آرى ، بد بوده است آنچه را كه انجام مىدادند - مائده : 78 » ، و تنها دليل انتقاد و بدگوئى خداوند از ايشان اين بود كه آن افراد با اينكه اعمال منكر و ناپسند ستمكاران را مشاهده مىكردند ، ولى به جهت بهره اى كه از آنان مىبردند و هراسى كه از آن بر حذر بودند ، در منع و بازداشتن ايشان هيچ قدمى بر نمىداشتند . در حالى كه خداوند مىفرمايد : * ( فَلا تَخْشَوُا النَّاسَ وَاخْشَوْنِ ) * يعنى : « شما از مردم مترسيد ، و از من بترسيد - مائده : 44 » و نيز فرمايد : * ( الْمُؤْمِنُونَ وَالْمُؤْمِناتُ بَعْضُهُمْ أَوْلِياءُ بَعْضٍ يَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنِ الْمُنْكَرِ ) * يعنى : « و مردان و زنان مؤمن دوستان و ياوران يك ديگرند ، به كار نيك و پسنديده فرمان

[1] در خطابهء فوق ، روى سخن حضرت با افرادى سرشناس است كه مورد توجّه عموم هستند و مسئوليّتشان در جامعهء اسلامى از ديگران بيشتر است ، و در انجام وظيفه كوتاهى مىكنند و لذا مورد ملامت واقع شده‌اند ، و اين نمىشود مگر اينكه اينان همان جمعيّتى باشند كه امام عليه السّلام از ايشان دعوت كرد و در « منى » كه حرم امن است براى ايشان خطبه خواند ، زيرا در شهر « مدينه » بعيد است كه حضرت بتواند رسما منبر برود ، و مهاجر و انصارى كه باقى مانده‌اند و امروز از سران اسلامى محسوبند را گرد هم جمع نمايد و حاكم وقت جلوگيرى نكند ، مضامين بعد مؤيّد گفتار ماست . و نيز قرائن ديگرى هم در كار است كه نمىتوان گفت اين خطابه را بعدا در مكّه و بعد از فوت معاويه خوانده است . ( استاد غفّارى )

218