گويند فريب خورند . و خداوند هيچ بنده اى را به مانند « مهلت دادن » نيازمود ، خداى عزّ و جلّ فرمايد : * ( إِنَّما نُمْلِي لَهُمْ لِيَزْدادُوا إِثْماً ) * ، يعنى : « همانا مهلتشان مىدهيم تا بر گناه بيفزايند - آل عمران : 178 » .
21 - بايد در دل خود نياز به مردم و بىنيازى بديشان را جمع آورى نمائى ، نياز و احتياجت به آنان در نرم گوئى و گشاده روئى جلوه نمايد ، و بىنيازيت در آبرومندى و دوام عزّت و بزرگ منشى .
22 - نه خشم گيريد و نه به خشم آريد . سلام كردن را رواج دهيد و سخن را نيكو داريد .
23 - فرد بزرگوار چون محبّت بيند نرم شود ، و فرد دنى و پست چون احترام شود سخت و سنگدل گردد .
24 - آيا مايليد شما را از فقيه واقعى آگاه سازم ؟ او كسى است كه مردم را در گناه كردن رخصت ندهد و از رحمت الهى نااميدشان نكند ، و از مهلت الهى آسوده خاطرشان نسازد . قرآن را به شوق چيز ديگرى رها نكند . نه عبادت تهى از فهم خيرى دارد ، و نه دانستن بدون تأمّل و انديشه ، و نه قرائت بىتدبّر و سنجش .
25 - آن زمان كه خداوند [ بروز قيامت ] مردمان را گرد آورد ، نداكننده اى فرياد كشد : اى مردم ، امروز مقرّبترين شما به خداوندگار همانا خداترسترين شماست .
و محبوبترين شما به او نيكوكارترينتان . و مقام آن كس برتر كه براى خدا پركارتر ، و گرامىترين شما نزد خدا پرهيزگارترين شما است .
26 - در شگفتم از مردمى كه از خوردن غذا - به جهت ترس از آزارش - پرهيز مىكنند ، ولى از ارتكاب گناه - بخاطر هراس از دوزخ - اجتناب نكنند ؟ ! و همچنين از افرادى كه بردگان را با مال خويش مىخرند ؛ امّا با نيكوكارى روح افراد آزاد را تصاحب نمىكنند ؟ ! سپس أمير مؤمنان عليه السّلام فرمود : به تحقيق ماهيت « خير » و « شرّ » جز بتوسّط مردم شناخته نگردد . پس هر گاه قصد شناختن خير را داشتى كار خير كن تا با اهل خير آشنا شوى . و همچنين اگر خواستى « شرّ » را بشناسى به كار بد رو كن تا اهلش را بشناسى .
27 - همانا كه من از دو چيز بيش از هر چيز بر شما بيمناكم : آرزوى طولانى داشتن ، و پيروى هواى نفس كردن ، چون آرزوى دراز آخرت را از ياد ببرد ، و پيروى هواى نفس ، آدمى را از راه حقّ باز دارد .

186