و بزرگان زمانه ، شما نيز يقين كنيد به روسياهى خود و خشم پروردگارتان بكيفر آنچه كرده‌ايد ، و هيچ رسول و پيامبرى در گذشته نبوده است جز آنكه امت خود را به پيامبر مرسل پس از خود خبر داده و بآمدن رسول خدا ( ص ) آنها را مژده داده ، و قوم خود را به پيروى از او سفارش كرده ، و آن حضرت را براى قوم خود توصيف كرده تا او را بصفاتش بشناسند ، و از احكام و قوانينش پيروى كنند ، و پس از او بگمراهى نيفتند ، تا هر كه بنابودى و گمراهى افتاد پس از رفع عذر و بيم دادن از روى دليل و تعيين حجت حق باشد .
و از اين رو امتها ( پيش از ظهور پيامبر اسلام ) هميشه در اميد آمدن رسولان و ظهور پيمبران بودند و اگر با رفتن پيامبرى بمصيبت فقدان او دچار ميگشتند با اينكه فقدان آنان براى مردم مصيبتى بزرگ و فاجعهء ناگوارى بود ولى باز دامنهء آرزوى آنها ( درآمدن پيامبران بعدى ) وسيع بود ، و هيچ مصيبتى بزرگتر و فاجعه اى ناگوارتر از مصيبت فقدان رسول خدا ( ص ) نبود زيرا خداوند با رحلت آن حضرت بيم دادن و عذر برقرار كردن را براى مردم پايان داد ، و بوسيلهء او احتجاج و عذر ميان خود و خلق خود را قطع فرمود ، و او را وسيله و نگهبانى در بين خود و بندگانش قرار داد كه عملى را جز بوسيلهء او نپذيرد ، و تقرب بدرگاهش نشود جز با فرمانبردارى او .
و خداى تعالى در آيه محكم قرآنش فرمود : « هر كه از اين پيغمبر فرمان برد ، فرمان خدا را برده ، و هر كه پشت كند ما تو را بنگهبانى آنان نفرستاده‌ايم » ( سورهء نساء آيه 80 ) و با اين سخن فرمانبردارى خود را بفرمانبردارى از او پيوست كرد ، و نافرمانيش را بنافرمانى از او ، پس همين ( آيه ) دليل است بر آنچه بدو واگذار شده و گواهى است براى او بر كسى كه پيروى و يا نافرمانيش كند ، و اين مطلب را در چند جاى از قرآن بزرگ خود بيان كرده ، پس در آنجا كه مردم را به پيروى از او

36