بتواند فقر و بيچارگى را از بين ببرد بهتر از تن دادن بقناعت نيست ، و گنجى بىنيازكننده تر از رضايت بقسمت موجود نيست ، هر كه كفايت كند بهمان مقدار گذران ( زندگى ) آسايش را براى خود پابرجا كرده ، و در كمال آسودگى جايگير شده ، تمايل و رغبت بدنيا كليد رنجها است ، و احتكار ( و اندوختن مال دنيا ) مركب ناراحتى و تعب است ، ( و رشك و ) حسد آفت دين است ، و حرص ( و آز ) انسانى را به افتادن در پرتگاه گناهان كشاند ، و همان موجب حرمان ( و نوميدى و بىبهره گى ) است .
ستم انسان را بنابودى برد ، و آزمندى بسيار دربردارندهء تمامى عيوب بد است ، چه بسيار طمعى كه نوميد است ، و آرزوئى كه دروغ شود ، و اميدى كه بنوميدى مبدل گردد ، و سودائى كه بزيان و خسران سر زند ، آگاه باشيد كه هر كس بدون تأمل در سرانجام كارها دست بكارى زند خود را در معرض پيش آمدهاى رسواكننده درآورده ، و گناه بد گلوبندى است براى شخص باايمان .
اى مردم هيچ گنجى سودمندتر از دانش نيست ، و هيچ عزتى برتر از بردبارى نيست ، و هيچ حسبى بهتر از ادب نيست ، و هيچ نسبى پستتر از خشم و غضب نيست ، و هيچ زيبائى آراسته تر از عقل و خرد نيست ، و هيچ زشتى بدتر از دروغ نيست ، و هيچ نگهبانى بهتر از خاموشى نيست ، و هيچ غائبى نزديكتر از مرگ نيست .
اى مردم براستى هر كه در عيب خويش بنگرد از ( ديدن ) عيب ديگران سرگرم شود ، و هر كه به روزى خدا راضى و خوشنود باشد به ( نداشتن ) آنچه در دست ديگران است افسوس نخورد ، و هر كه شمشير ستم بروى ديگران كشد خود بدان كشته شود ، و هر كه سر راه برادران چاهى بكند خود در آن افتد ، و هر كه پردهء ديگران را بدرد عيوب خانه اش از پرده بيرون افتد ، و هر كه لغزشهاى خود را فراموش كند لغزشهاى ديگران را بزرگ شمارد ، و هر كه رأى ( و دلخواه ) خودش را بپسندد بگمراهى افتد ، و هر كه بعقل و

27