معاد خود دوخته و هر آنى انتظار مرگ خود را دارد ، هميشه در فكر و انديشه بسر مىبرد ، بىخوابى شبش را طولانى و دراز ، و از ماندن در دنيا خسته و روگردان است ، كوشا براى سفر آخرت و مراقب آنجا است .
آن بنده اى كه صبر و بردبارى را مركب ( و وسيلهء ) نجات خويش ، و تقوى و پرهيزكارى را توشهء روز مرگ و درمان دردهاى سوزان درونيش ساخته ، و بدين جهت ( از گذشتگان ) پند گرفته ، و خود را ( بآنها ) سنجيده ، و دنيا و مردم را واگذاشته ، براى فهم حقايق دين و پابرجا شدن ( در طريقهء آئين ) دانش آموزد و دلش از ياد روز رستاخيز سنگين بار گشته و ( از اين رو ) بستر خواب را درهم پيچيده و از بالش استراحت دورى گزيده ، بر سر پا ايستاده و در ( خرقه و ) عباى خويش خزيده ، براى خداى عز و جل خاشع و فروتن گشته ، ميان صورت و دو كف دستش ( در نهادن بر خاك مذلَّت و خوارى ) نوبت گذارده .
در نهان برابر پروردگارش خاشع است ، اشگش ريزان و دلش لرزان و سيلاب سرشگ از ديده اش ريزان است ، از ترس خدا بندهاى تنش ميلرزد ، شوق و رغبتش در آنچه نزد خدا است بسيار و هراسش از او سخت است ، در كار زندگى باندازهء گذران خوشنود و آنچه را ( از كارهاى نيك ) آشكار سازد كمتر است از آنچه پوشيده دارد ، و ( در مقام صحبت و اظهار فضل و علم ) بكمتر از آنچه ميداند اكتفا كند .
اينهايند وديعه هاى خدا ( و سپرده هايش ) در بلاد و شهرها كه خدا بوسيلهء آنها بلا را از بندگانش دور سازد ، اگر يكى از آنها خداى را براى انجام كارى سوگند دهد خداوند آن را انجام دهد يا بكسى نفرين كند خداوند ياريش كند ، راز او را بشنود ( و بدان دل دهد ) و دعايش را مستجاب گرداند ، خداوند سرانجام ( كار و پيروزى ) را براى تقوى و پرهيزكارى مقرر داشته و بهشت را مأوى و مسكن پرهيزكاران قرار داده است ، خواستهء آنها در آنجا بهترين خواسته ها است ( و آن اين است كه هر گاه چيزى خواهند بگويند ) : « سبحانك اللهم » ( يعنى منزهى تو خدايا ) مولاشان آنها را دعوت كرده بدان چه بآنها عطا فرموده « و آخرين خواسته شان در آنجا اين است كه ( گويند ) ستايش خاص خدا پروردگار جهانيان است » .

252