تعالى ( در بارهء پرهيزگاران ) فرموده : « و بر آنچه كرده‌اند دانسته اصرار نورزند » ( سورهء آل عمران آيه 135 ) .
تا اينجا روايت قاسم بن ربيع ( كه نامهء امام صادق را روايت كرده بود ) پايان مييابد ( و از اينجا به بعد روايت راويان ديگر است كه امام صادق عليه السّلام فرمود : ) يعنى مؤمنان پيش از شما هر گاه فراموش ميكردند چيزى را از آنچه خدا بر آنها در قرآنش شرط كرده ميفهميدند كه در ترك آن نافرمانى خدا را انجام داده‌اند و از خدا آمرزش ميطلبيدند و از آن پس آن را ترك نميكردند و اين است معناى گفتار خدا « و بر آنچه ميكردند دانسته اصرار نميورزند » .
و بدانيد جز اين نيست كه خدا دستور داده و نهى فرموده تا در آنچه دستور داده فرمانبريش كنند و از آنچه نهى فرموده خوددارى كنند ، پس هر كه پيروى از دستور او كرد اطاعت او را كرده و بر خيرى كه نزد او است رسيده و هر كه خوددارى نكند از آنچه نهى فرموده نافرمانى او را كرده و اگر بر همين حال نافرمانى بميرد خداوند برو در آتش دوزخش اندازد .
و بدانيد كه ميان خدا و هر يك از بندگانش فرشته مقرب باشد و يا پيامبر مرسل و يا پائينتر از آنها همه شان ارتباطى جز فرمانبردارى او وجود ندارد پس بكوشيد در فرمانبردارى خدا اگر براستى خوش داريد كه از مؤمنين حقيقى و درست باشيد و نيروئى نيست جز بخدا .
و فرمود : بر شما باد بفرمانبردارى خدا تا ميتوانيد كه خدا است پروردگار شما .
بدانيد كه اسلام همان تسليم است و تسليم همان اسلام پس هر كه تسليم گشت محققا مسلمان شده و هر كه تسليم نشد مسلمان نيست ، و هر كه خوش دارد كه بحد نهائى احسان و نيكوكارى رسد بايد فرمانبردارى خدا را كند زيرا هر كه فرمانبردارى خدا را كرد بحد نهائى احسان رسيده است .

14