( مترجم گويد : مجلسى ( ره ) در اين قسمت از كلام امام عليه السّلام چند وجه ذكر كرده از آن جمله اينكه مقصود امام اين است كه بنزد امام از مردمان شايسته بدگوئى و سعايت نكنيد تا امام را ناچار كنيد بحسب ظاهر و از روى مصالح و تقيه مردمان صالحى را كه مستحق لعن نيستند لعنت كند كه در اين صورت لعنت بدانها نرسد بلكه مبدل برحمت گردد و لعنت عايد سعايتكنندگان گردد ، و وجوه ديگرى نيز ذكر كرده كه ظاهرتر همين وجه است چنانچه خود او نيز فرموده .
و در جملهء اخير برخى گفته‌اند : يعنى جارى گشته كه مردمان صالح هميشه مقهور و مرعوب دشمنان باشند ، يا جارى گشته كه آنها مورد لعنت قرار گيرند ولى لعنت براى آنها تبديل برحمت گردد ) .
و فرمود : هر كه دوست دارد كه خدا را ديدار كند و براستى و حقيقت مؤمن باشد بايد خدا و رسول او را و آنان كه ايمان آورده‌اند دوست بدارد و بدرگاه خدا از دشمنان ايشان بيزارى جويد و در برابر هر آنچه از فضيلت و برترى آنها باو رسد تسليم گردد ، زيرا درك فضل آنان را نكند فرشتهء مقربى و نه پيامبر مرسلى و نه پائينتر از آنها ، مگر نشنيده‌ايد آنچه را خدا در فضيلت پيروان باايمان امامان رهنما فرموده : « اينان با كسانى هستند كه خدا موهبتشان داده از پيمبران و راستى پيشه گان و شهيدان و شايستگان و چه نيكو رفيقانى هستند » و اين است يكى از وجوه فضيلت پيروان امامان تا چه رسد بخود آنها و فضيلتى كه دارند . و هر كه دوست دارد كه خدا ايمانش را كامل گرداند تا براستى و حقيقت مؤمن باشد پس بايد از خدا بترسد روى آن شروطى كه خدا بر مؤمنان شرط فرموده ، چون كه خدا شرط كرده كه با داشتن ولايت او و ولايت رسولش و ولايت امامان مؤمنين : نماز را بپا دارند ، و زكاة بپردازند ، و در راه خدا بدون سود وام دهند ، و از زشتيها دورى كنند چه در عيان باشد و چه در نهان ، و چيزى از محرمات نيست جز آنكه در ( اين قسمت از ) گفتار خدا ( كه فرمود از فواحش عيان و نهان اجتناب كنيد ) داخل گردد پس هر كس ميان خود و خدا از روى اخلاص ديندارى كند ، و بخود اجازه ندهد كه چيزى از اينها را واگذارد چنين كسى در نزد خدا در زمرهء حزب پيروز او خواهد بود و از مؤمنين حقيقى بشمار رود .
مبادا در محرماتى كه خداوند در ظاهر و باطن قرآن حرام كرده اصرار ورزيد در صورتى كه خداى

13