حديث مردم شام 67 - محمد بن عطية گويد : مردى از دانشمندان اهل شام بنزد امام باقر عليه السّلام آمده عرضكرد : اى ابا جعفر آمده‌ام مسأله اى از شما بپرسم كه مرا درمانده كرده از اينكه كسى را بيابم كه بتواند آن را برايم تفسير و معنى كند ، و از سه گروه پرسيده‌ام و هر يك بنحوى پاسخ مرا داده غير از آنچه گروه ديگر پاسخ داده امام عليه السّلام فرمود : مسألهء تو چيست ؟ عرضكرد : پرسشم اينست كه نخستين چيزى را كه خدا آفريد چه بود ؟ چون من از يكى پرسيده‌ام و او گفته است : « قدر » بوده ، و ديگرى گفته : « قلم » بود ، و سومى گفته « روح » است . امام باقر عليه السّلام فرمود : اينها ( هيچ كدام ) چيز درستى نگفته‌اند و من بتو خبر ميدهم كه همانا خداى تبارك و تعالى بود و جز او چيزى وجود نداشت ، و كسى نيز پيش از عزت او نبود ( كه عزت خدا مستند باو باشد ) و اين است معناى گفتارش : « منزه است پروردگارت پروردگار عزت از آنچه ( مشركان ) توصيفش كنند » ( سورهء صافات آيهء 180 ) و آفرينندهء پيش از آفريده بود ، و اگر نخستين چيزى را كه از خلق خويش آفريد چيزى بود كه از چيز ديگر گرفته بود هرگز دنباله اش قطع نميشد و با اين وضع پيوسته چيزى با خدا بود و هيچ گاه نميشد كه خدا مقدم بر آن چيز باشد ، ولى خدا بود در وقتى كه چيزى جز او نبود ، و نخست آن چيزى را آفريد كه همهء چيزها از آن است ، و آن آب است كه همهء چيزها از آن است ، و هر چيز را بآب منسوب ساخت ولى آب را بچيزى نسبت نداد كه بدان منسوب گردد ، و باد را نيز از آب آفريد سپس باد را بر آب مسلط كرد و باد شكم آب را شكافت تا اينكه از آب كفى پديد آمد بدان اندازه اى كه ميخواست

135