بزرگ او گردد . زيرا كسى كه بىدانش و بصيرت كارى انجام دهد نميداند چه ميكند و براى كى انجام ميدهد و چون نادانست بكار خود اطمينان و تصديق ندارد ، زيرا تا كسى بمعتقداتش بدون شك و ترديد آشنا نباشد او را تصديقكننده نگويند زيرا شك دارنده شوق و ترس و خضوع و تقرب عالم با يقين را ندارد و خداى عز و جل فرموده است ( 78 سوره 43 ) مگر كسانى كه بحق گواهى داده و خودشان علم داشته باشند .
پس گواهى پذيرفته شد بجهت علم بآن و اگر علم بگواهى نباشد پذيرفته نيست و كسى كه از روى و بدون علم و بصيرت انجام وظيفه ميكند كارش با خداست ، اگر خواهد بر او تفضل نموده ، عملش بپذيرد و اگر خواهد نپذيرد ، زيرا خدا با او شرط كرده كه واجباتش را از روى علم و بصيرت و يقين انجام دهد ، تا از آنها نباشد كه خدايشان چنين توصيف نمود ( 12 سوره 22 ) از جمله مردمان كسى است كه خدا را با دو دلى پرستد ، اگر چيزى باو رسد به خداپرستى قرار گيرد اگر بلائى باو رسد روى بگرداند دنيا و آخرت را زيان كند و زيان آشكار همين است . چون او بدون علم و يقين در دين داخل شده خروجش هم از دين بىعلم و يقين است و امام عليه السّلام فرموده است : كسى كه از روى علم داخل ايمان شود ثابت ماند و ايمانش او را سود بخشد و كسى كه بدون علم داخل شود همچنان كه داخل شده خارج مىشود و نيز فرموده است : هر كه دينش را از كتاب خدا و سنت پيغمبرش ( ص ) برگيرد از كوهها استوارتر است و كسى كه دينش را از دهان مردم گيرد همان مردمش از دين برگردانند ، و باز فرمود : هر كه امر امامت ما را از قرآن نفهمد از فتنه ها بيرون نرود .

7