( باب نهى از ندانسته گوئى ) 1 - مفضل گويد امام صادق عليه السلام بمن فرمود : ترا بازمىدارم از دو صفت كه هلاك مردان در آنست ، باز ميدارمت از اينكه با روش باطلى ديندارى كنى و ندانسته بمردم فتوى دهى .
2 - ابن حجاج گويد حضرت صادق بمن فرمود : از دو صفت بپرهيز كه هر كس هلاك شد از آن جهت بود : بپرهيز از اينكه طبق رأى و نظر خويش بمردم فتوى دهى يا بآنچه نميدانى عقيده دينى پيدا كنى .
3 - امام باقر عليه السلام فرمود : هر كه ندانسته و رهبرى نشده بمردم فتوى دهد فرشتگان رحمت و فرشتگان عذاب او را لعنت كنند و گناه آنكه بفتوايش عمل كند دامنگيرش شود .
4 - امام باقر عليه السلام فرمود : آنچه ميدانيد بگوئيد و آنچه نميدانيد بگوئيد خدا داناتر است . همانا مرد آيه اى از قرآن بيرون ميكشد ( تا بدلخواه خويش تفسير كند و دليل مدعاى باطل خويش سازد ) از اين رو بفاصله اى دورتر از ميان آسمان و زمين سرنگون گردد . [ يا از معنى حقيقى آيه باين مسافت دور شود ] .
5 - براى عالم رواست كه چون از او سؤالى شود كه نداند گويد : خدا داناتر است ولى براى غير عالم شايسته نيست كه چنين گويد ( بلكه او بايد صريحا بگويد نميدانم و اگر او بگويد خدا داناتر است

52