نام کتاب : الاعتقادات في دين الإمامية ( فارسي ) نویسنده : الشيخ الصدوق جلد : 1 صفحه : 92
حقتعالى در قرآن فرموده : در روز جزا هيچ آدمى و پرى سؤال از گناهش نميشود [1] يعنى از پيروان پيغمبر و ائمه صلى الله عليه و آله و بس نه ديگران چنانچه در تفسيرش وارد شده و هر حسابشوندهاى عذابكار است ( يعنى معذب است ) اگر همه عذابش همان طول مدت توقف باشد ( و لو به طول وقوف ) و هيچ كس نجات از آتش نمييابد و داخل بهشت نميگردد به عمل خود مگر برحمت خداوند . و حقتعالى به بندگان از اولين و آخرين خطاب ميفرمايد بجملهء عملهاى ايشان بيك سخن گفتن كه هر يك داستان خود را ميشنوند و غير از آن داستان را نميشنوند و هر يك چنان ميپندارند كه روى سخن خداوند با او است نه با ديگرى و در قدر مدت نيم ساعت از ساعتهاى دنيا حساب اولين و آخرين را مفروغ مينمايد و ابراز ميدهد بيرون مىآورد و آشكار مىكند براى هر آدمى نوشتهء كه آن را گشاده مىبينند و آن نوشته كل اعمالش را بر او ميگويد [2] و فرو گذاشت نمينمايد هيچ عمل كوچكى و نه بزرگى را مگر آنكه همه را ضبط نموده . و حقتعالى بنده را حسابكنندهء خودش قرار ميدهد و حكومت نمايندهء بر خودش به اين طريق كه به او ميفرمايد : بخوان نوشتهء اعمالت را ، امروز كافى است نفس تو حسابكنندهء بر تو [3] ، و حقتعالى مهر مىزند بر دهنهاى قومى و شهادت ميطلبند از دستها و پاهاشان و جميع اعضايشان بر عملى كه در دنيا ميكردهاند [4] و آن قوم بپوستهاى بدن خود گويند : چرا شهادت