است و روزه براى كسى است كه قادر بر بنده آزاد كردن نيست ، و طعام دادن براى كسى است كه قادر بر روزهء مذكور نيست و مرويست كه تصديق نمايد به همان چه از او برآيد و اين براى كسى است كه قادر بر اطعام شصت مسكين نباشد . و بعضى از احاديث هست كه حكم آنها بدل اختيارى يك ديگر است مثل آنكه در باب كفاره قسم در قرآن وارد شده : طعام دادن ده مسكين از وسط آنچه طعام ميدهيد اهل و عيال خود را ، يا جامه دادن ده مسكين يا آزاد نمودن بنده‌اى ، پس هر گاه در كفاره قسم سه حديث وارد گردد يكى بطعام دادن و دويم بجامه دادن و سيم ببنده آزاد كردن در نظر جهال مختلف مينمايد و حال اينكه مختلف نيست بلكه هر يك از اين كفاره ها

146