" هشام " بريهه و زنش ايمان آوردند و ايمان ايشان نيكو شد ، سپس خدمت امام صادق شرفياب شدند .
" هشام " جريان ملاقات با " موسى بن جعفر " ( ع ) و كلمات آن بزرگوار را به عرض امام صادق رسانيد .
" امام صادق " ( ع ) فرمود : " ذرية بعضها من بعض " ذريه پيغمبر ( معصومين ) همه از يك جنس مىباشند .
" بريهه " : شما از كجا به تورات و انجيل و ساير كتب انبياء اطلاع داريد ؟
" امام " : كتب انبياء به ارث بما رسيده و نزد ما موجود است ، ما آن كتابها را همانطوريكه صاحبان آنها مىخواندند مىخوانيم ، و آنچه مىگفتند مىگوئيم ، خداوند كسى را كه جاهل باشد حجت قرار نمى دهد ، كسى كه از او مطلبى را بپرسند بگويد نمىدانم ، حجت خدا نيست .
" بريهه " ملازمت " امام صادق " ( ع ) را اختيار كرد تا هنگام رحلت امام صادق ( ع ) ، سپس ملازم خدمت " امام هفتم موسى بن جعفر " ( ع ) شد ، در زمان حيات " موسى بن جعفر " ( ع ) از دنيا رفت ، امام خود مباشر تجهيز او شد ، يعنى غسل و كفن و دفن او را خود امام انجام داد ، و فرمود بريهه يكى از حواريين عيسى بن مريم بود ، و نسبت به حق خداوند بر او معرفت داشت . اصحاب امام آرزو كردند كه در منزلت و مقام مانند او باشند .
( 2 ) مناظره هشام بن الحكم با عمرو بن عبيد بصرى در امامت " محمد بن يعقوب كلينى " قدس سره در كتاب مستطاب " كافى " از " يونس بن يعقوب " مناظره يى از هشام " بن الحكم " نقل كرده كه خلاصه آن به فارسى چنين است :

( 1 ) عمرو بن عبيد بن باب بصرى مكنى به ابو مروان يا ابو عثمان بسال 80 ه‌ به دنيا آمد و بسال 144 ه‌ در سن 64 سالگى درگذشته است از رؤساء معتزله و از اصحاب و شاگردان ابو الحسن بصرى بوده . شيخ طوسى قدس سره در رجالش او را از اصحاب امام صادق ( ع ) شمرده و راجع به مذهبش انتقادى نكرده شايد بعضى از عدم تعرض شيخ نسبت به مذهبش چنين توهم كنند كه وى شيعه امامى بوده لكن پس از مطالعه تاريخ و بررسى حالات وى و تتبع در روايات آشكار مىشود كه اين توهم بى مورد است چه از مطالعه حالات وى و دقت در سؤالات امتحانيه‌اى كه از حضرت باقر ( ع ) كرده و پاسخ امام بوى كه متضمن تعريض بر او است و از بيعت وى با محمد بن الحسن و دعوت نمودنش امام صادق ( ع ) را به اينكه او هم با محمد بن الحسن بيعت كند و با جمعيتى كه با او بيعت كرده اند تشريك مساعى نمايد و پاسخ امام صادق ( ع ) به او كه كاشف از ضلالت و گمراهى عمرو بن عبيد مىباشد و از توجه به مناظره هشام بن الحكم با او راجع به امامت و خوشحال شدن امام صادق ( ع ) از مناظره هشام با وى كه كاشف از اين است كه وى تنصيص پيغمبر را نسبت بائمه قبول نداشته و منكر اين معنى بوده است كه امام بايد از جانب پيغمبر منصوص باشد به خوبى روشن مىشود كه نامبرده مخالف مذهب اماميه و از بزرگان عامه مىباشد .

97