در تاريخ مدينه ( 3 / 1009 ) آمده است كه ابى بن كعب « اين پنج مورد را نيز در مصحفش نوشت ، ام الكتاب [ سوره‌ى حمد ] معوذتين و آن دو سوره [ خلع و حفد ] اما ابن مسعود هيچ كدام را در مصحفش نياورد . عثمان ، سوره‌ى فاتحه و معوذتين را در مصحف نوشت و آن دو سوره را كنار گذاشت . » سيوطى در اتقان ( 1 / 227 ) گفته است كه طبرانى با سند صحيح از ابى اسحاق نقل كرده است كه گفت : « به امية بن عبدالله بن خالد بن اسيد در خراسان اقتدا كرديم و او اين دو سوره‌ى خلع و حفد را تلاوت كرد . » منظور از خواندن آن در نماز ، اين است كه آن دو را جزء قرآن مىدانسته است . مجمع الزوائد ( 7 / 157 ) ضمن نقل اين روايت آن را صحيح دانسته است .
امية بن عبدالله كسى است كه از طرف عبدالملك بر خراسان حكومت مى كرد . ( اسد الغابة : 1 / 116 ؛ بخاري ، تاريخ : 2 / 7 ؛ رازى ، الجرح والتعديل : 2 / 301 ؛ تهذيب الكمال : 3 / 334 ) امية بن عبدالله از نزديكان عبدالملك بود كه حكومت خراسان را به او داد . او زمانى دو سوره‌ى حفد و خلع در نماز مىخواند كه بيش از نيم قرن از مرگ عمر مىگذشت ! و اين يعني ، حكومت اموى ، آن دو را به جاى معوذتين ، جزء قرآن مىدانست ! اما شيوايى قرآن آن دو سوره‌ى جعلى را كنار زد ، چنان كه آتش ، طلا را از ناخالصي ، مىپالايد . خداوند مسلمانان را از شرّ اين جعليات و جاعلين آن ، در امان داشت !

77