در درالمنثور ( 6 / 420 ) در باب آنچه كه درباره‌ى دو سوره‌ى خلع و حفد روايت شده ، آمده است : « ابن ضريس از عبدالله بن عبد الرحمن از پدرش نقل كرد ، به امامت عمر بن خطاب نماز خواندم ، پس از خواندن سوره‌ى دوم ، گفت : اللهم إنا نستعينك ونستغفرك ونثنى عليك الخير كله ولا نكفرك ونخلع ونترك من يفجرك . اللهم إياك نعبد ولك نصلى ونسجد وإليك نسعى ونحفد نرجو رحمتك ونخشى عذابك إن عذابك بالكفار ملحق . اين سوره در مصحف ابن عباس كه بنابر قرائت ابى و ابوموسى بود ، وجود داشت . . .
انس مىگفت : به خدا قسم اين - دو سوره - جز از آسمان نازل نشده است ! محمد بن نصر ، از عبد الرحمن بى أبزى ، نقل كرده است كه عمر در قنوتش اين دو سوره را مىخواند . . .
جبرئيل بر پيامبر نازل شده و به پيامبر اشاره كرد كه سكوت كن . پس او ساكت شد . و جبرئيل گفت : خدا تو را نفرستاده تا سب و لعن كني . . . و قنوت را به او آموخت . عبيد ادعا كرده است كه اين دو سوره از مصحفِ ابن مسعود به او رسيده است . محمد بن نصر از ابن اسحاق نقل مىكند كه اين دو سوره را در مصحف ابى بن كعب در زمان خود او ، خوانده است . ابوعبدالرحمن ادعا مى كرد ، ابن مسعود اين روايت را به ما مىآموخت و مىگفت كه پيامبر آن را به آنها آموخته است . محمد بن نصر از حسن بصرى نقل مىكند كه مىگفت : قنوت با اين دو سوره شروع مىكنيم و سپس كفار را لعن و مؤمنين و مؤمنات را دعا مىكنيم . . . » ( و كنز العمال : 8 / 74 و 75 و 78 و . . . )

76