دندان هايش شنيده مى شد ! سپس از جايش برخاست و به مسجد رفت و فرياد زد : اى مهاجران و انصار ! خدا شما را بيامرزد ، جمع شويد و مرا يارى كنيد . . . » اين جا بود كه على ( عليه السلام ) آمد و دلها را آرام كرد و به مسلمانان روحيه بخشيد ، خط مشى جنگ را مشخص كرد و برنامه اى داد . عمر ، نفس راحتى كشيد ، اختيار امور را به على ( عليه السلام ) سپرد و دستش را باز گذاشت . على ( عليه السلام ) جنگ را مديريت كرد ؛ شاگردش نعمان بن مُقرِن را به رهبرى جنگ نهاوند فرستاد و حذيفه بن يمان را به جانشينى او برگزيد - اگر نعمان به شهادت رسيد - و چنين هم شد و پس از شهادت نعمان ، حذيفه جنگ را به پايان رساند و به پيروزى رسيد . على ( عليه السلام ) در اين باره مى فرمايد : « ترسيدم كه اگر اسلام و مسلمانان را يارى ندهم ، در دين رخنه اى يا ويرانى اى ببينم كه مصيبت آن بر من ناگوارتر است تا از دست دادن حكومت بر شما . آن هم حكومتى كه اندك روزهايى بيش نپايد و چون سراب زايل گردد ، يا همانند ابرهايى كه هنوز به هم نپيوسته اند ، پراكنده شوند .
در گيرودار آن حوادث ، از جاى برخاستم تا باطل ، نيست و نابود شد و دين بر جاى خود آرام گرفت و استوارى يافت . » ( نهج البلاغه : 118 / 3 )

14