اى خليفه‌ى مسلمين ، اهل رى ، سمنان ، ساوه ، همدان ، نهاوند ، اصفهان ، قم ، كاشان ، راوند ، اسفيدبان [1] ، فارس ، كرمان و اطراف آذربايجان در قالب سپاهى با صد و پنجاه هزار سواره و پياده از كفّار در سرزمين نهاوند جمع شده اند و فرماندهان آنان چهار امير از اميران عجم به نام هاى ذو الحاجب فرخزاد پسر هرمز ، آنان با يكديگر هم پيمان شده و معاهده اى استوار امضا كرده اند كه ما را از سرزمين هايمان بيرون كنند و سپس به سوى شما لشكر كشى كنند . اينان سپاهى آماده و قدرتمند ، چارپايانى تيزپا دارند و تا دندان مسلّح هستند اما ، يد الله فوق أيديهم . . . .
به شما خبر مى دهم كه آنان هر كس از ما را كه در شهرهايمان يافتند كشتند ، به سرزمين هايشان كه به دست ما فتح شده بود ، نزديك شده اند و قصد دارند به سوى مدائن آمده و از آنجا به كوفه لشكركشى كنند .
به خدا قسم ، اين وقايع و خبرهايى كه از آنها به دست ما رسيده است ، ما را سخت هراسان كرده است . من اين نامه را براى خليفه‌ى مسلمانان نوشتم تا در امور مختلف راهنما و هدايت گر ما باشد . خدا يارى گر است و با حول و قوتش امورمان را تدبير مى كند . والله حسبنا و نعم الوكيل ، پس نظر و رأى شما چيست ؟ والسلام . نقل شده است كه وقتى عمر ، نامه را دريافت كرد و خواند ، از شدّت ترس ، لرزه بر اندامش افتاد ، به طورى كه صداى به هم خوردن

[1] . از روستاهاى اطراف اصفهان

13