. . . [ جايى ديگر آمده : ] به خانه‌ى ابوموسى رفتم ، حذيفه بن يمان و عبدالله بن مسعود و ابو موسى اشعرى بالاى سكوى اتاق نشسته بودند ؛ گفتم به خدا قسم اينها همان كسانى هستند كه به دنبالشان بودم ؛ تصميم گرفتم نزد آنان به بالاى سكو بروم ؛ ولى بنده اى كه در جلوى سكو بود مانع من شد ، با او بحث كردم تا آنكه اهل مجلس متوجه من شدند ، به نزدشان رفتم و كنارشان نشستم ؛ وقتى آنجا بودم ، قرآنى نزدشان بود كه عثمان برايشان فرستاده و به آنها دستور داده بود كه مصحف هايشان را بر اساس آن بنويسند . ابوموسى گفت : [ مصحف من را با اين مقايسه كنيد و ] مطالب اضافه‌ى مصحف مرا حذف نكنيد اما هرچه كم دارد ، به آن اضافه كنيد . حذيفه گفت : با اين كار كه زحمت ما از بين مىرود ؟ ! به خدا قسم ، در اين شهر [ كوفه ] هيچ كس نيست كه از قرائت اين شيخ ( يعنى ابن مسعود ) تبعيت نكند ، در يمن كسى نيست كه از پيروى از قرائت ابوموسى سرباز زند . [ يعنى اگر شما همكارى نكنيد ، اين كار ممكن نيست . ] پس حذيفه همان كسى بود كه به عثمان پيشنهاد كرد ، قرآن يكسانى رواج دهد . »

128