بگشايد و برخى نيز سكوت اختيار كرده و براى سلامتى و پوشيده ماندن خطاى خليفه دعا مىكنند !
در مسند احمد ( 4 / 30 ) آمده است : « مردى نزد عمر قرآن خواند و عمر آن را غلط دانست ؛ مرد گفت : اين آيه را نزد رسول خدا خواندم و ايشان اشكالى بر من نگرفت . پس نزد رسول خدا رفتيم و آن مرد براى ايشان قرائت كرد و حضرت فرمود : درست خواندى ؛ [ راوى مىگويد : ] عمر از اين عمل رسول خدا ناراحت شد [ از نظر عمر آيه درست تلاوت نشده بود ] پيامبر فرمودند : اى عمر ! [ هر نوع قرائت ] قرآن صحيح است ، مادامى كه آيه‌ى عذاب به مغفرت و آيه‌ى مغفرت به عذاب تبديل نشده باشد ! » همچنين ، روايات ديگرى ( مسند احمد : 5 / 41 ، 51 ، 124 ) با اين مضمون وجود دارد : « اگر بگويى « غفوراً رحيما » يا « سميعاً بصيرا » يا « عليماً سميعا » [ تفاوتى ندارد ، زيرا ] كه خدا داراى همه‌ى اين صفات هست ، مادامى كه آيه‌ى عذاب آن را به رحمت و رحمت را به عذاب تبديل نكرده باشى ! » صاحب مجمع الزوائد ( 7 / 150 ) رجال سند روايتى را كه در ابتدا از احمد نقل شد ، ثقه دانسته است و حديث ثقه‌ى ديگرى را به آن مىافزايد : « تمامى قرآن قانع كننده و كفايت كننده است ، مادامى كه منجر به تبديل آيه‌ى عذاب به رحمت و آيه‌ى رحمت به عذاب نشود ؛ مانند [ اين كلمات مترادف كه توسط ما به كار مىرود ] تعال ، اقبل ، هلم ، اذهب ، اسرع و اعجل »

100