نيست كسى را كه او را بنام يا به كنيت او ذكر كند تا زمانيكه ظاهر سازد خداوند دولت و سلطنت او را " چهارم : خبر صحيح مشهورى است كه آن را ثقة الاسلام در كافى و صدوق در عيون و كمال الدين و طبرسى در احتجاج از امام محمد تقى ( عليه السلام ) روايت كرده اند كه فرمود در خبرى طولانى كه حاصلش آنكه روزى امير المؤمنين ( عليه السلام ) در مسجد الحرام بود كه ناگاه مردى پيش آمد خوش هيئت و خوش لباس و سلام كرد و چند سؤال كرد و حضرت به امام حسن ( عليه السلام ) حواله فرمود ، آن جناب جواب داد پس آن شخص گفت : اشهد ان لا إله الا الله و لم ازل اشهد بها و اشهد ان محمدا رسول الله و لم ازل اشهد بذلك .
آنگاه شهادت بر خلافت و وصايت آن جناب و يك يك از اوصياى آن حضرت داد تا آنكه گفت : شهادت مىدهم بر مردى از فرزندان حسن كه به كنيه نام برده نمى شود تا آنكه ظاهر شود امر او ، پس پر كند زمين را از عدل را از عدل چنانچه پر شده از جور كه او قائم است به امر حسن بن على والسلام عليك يا امير المؤمنين ورحمة الله وبركاته . آنگاه برخاست و رفت .
پس حضرت به امام حسن ( عليه السلام ) فرمود : " در پى او برو ، ببين به كجا مىرود . " پس حضرت فرمود كه : " او خضر بود " و در اين خبر شريف چند فايده است :
اول : آنكه نبردن نام شريف او از صفات معروفه آن حضرت بود كه تداول داشت در زمان انبياء و اوصياى گذشته .
دوم : آنكه از جمله تكاليف و معتقد اهل حق بود در جميع عصرها .
سيم : آنكه حكم ثابت است تا زمان ظهور و اختصاصى به زمان غيبت صغرى يا اوقات تقيه ندارد مطابق اخبار سابقه و آينده ، و علامه مجلسي در بحار بعد از ذكر چند خبر كه تحديد فرمودند حرمت را تا زمان ظهور ، فرموده :
كه اين تحديدات صريح است در نفى قول آنكه تخصيص داده اين را به زمان غيبت

31